Blog Petra | ‘Het meest mis ik Laura in het alledaagse’

Het is eindelijk zomer. De temperatuur is aangenaam en de avonden zijn lang. De tuin staat vol met bloemen. Ik houd van de zomer, net als Laura.

Genieten

Ze vond het heerlijk als het warm, of zelfs heet was. Als iedereen bij 30 C˚ liep te puffen, was zij in haar element. En als het maar even kon, ging ze met een vriendin varen op het Wolderwijd, genietend van de zon en het water. Uren kletsen konden ze dan. En zwemmen en pastasalade eten, die ik voor hen had klaargemaakt.

Weemoed

Op een mooie warme avond loop ik richting de haven. De plek waar Laura’s bootje ooit klaarlag om eropuit te gaan. Ik denk terug aan de tijd dat ze er nog was. Het maakt me weemoedig en ik voel de heimwee naar mijn meisje.

Wat leek het toen vanzelfsprekend om de dingen te doen die bij de zomer hoorden. Samen een ijsje halen of een eind fietsen. Eten in de tuin en kijken wie de bruinste armen heeft. Het waren geen bijzondere dingen die het leven mooi maakten. Maar juist dat wat er gewoon elke dag was, was waardevol. Het meest mis ik Laura in het alledaagse.

Achteraf vraag ik me af of ik wel genoeg van het leven heb genoten. Ik besef steeds meer dat geluk in het kleine zit. Een schaterlach, een lief gebaar, een klein gesprekje. Nu Laura er niet meer is, weet ik ook: het vanzelfsprekende kan zomaar weg zijn.

Net als toen

Ik loop terug van het haventje, richting het dorp. Daar heb ik afgesproken met mijn zoon Wydo en zijn vriendin om een ijsje te eten. Net als vroeger, toen Laura er nog bij was. We kletsen wat en we zijn in het moment. We lachen om een gek voorval en praten even bij. Net als toen…

Ik mis Laura altijd als ik daar ben. Maar ik bedenk tegelijkertijd dat dit óók een moment is om te koesteren. Om even te genieten met elkaar en nieuwe herinnering te maken. Het is goed om daarbij stil te staan en te beseffen: wij zijn nu hier en dat is waardevol. Al is het gemis tegelijk zo voelbaar. Het is er allebei. En het is de kunst het er allebei te mogen laten zijn.

Eeuwige zomer

Ik ga naar huis, weer langs het water. Ik kijk over het meer en zie Laura bijna voor me. Laura… Ze is voorgoed weggereisd op haar bootje. Vertrokken naar de eeuwige zomer. Ik ben nog hier, onderweg. Mijn schip heeft het nog zwaar te verduren. Maar ik weet, eens zullen we samen weer in dezelfde haven liggen.

Tot die tijd mag ik proberen om naast het grote missen, ook de waarde in te zien van het gewone. Het gewone dat er nu nog steeds is. Het mag er beide zijn.