Blog Petra Walinga – Ik mis je zo

Meer aanwezig dan ooit

”Het leven draait om Laura, ook al is ze er niet meer. Het is raar om te merken dat zij in haar afwezigheid meer plek in neemt, dan toen ze er nog was. Mijn gedachten cirkelen de hele dag om haar heen. Om wat er met haar is gebeurd. Omdat ik haar zo mis.Omdat ze nóóit meer terugkomt.

Eindeloos gepraat

Ik mis haar eindeloze gepraat over school en haar vriendinnen. Over wat ze beleefde met haar broers. Over haar nieuwe broek, of die wel goed stond, en haar nieuwe nagellakjes en mascara. Over hardloopschema’s die ze uitdacht, om mee te kunnen doen met een wedstrijd. Over haar bootje waarop ze in de zomertijd heerlijk kon genieten.  Wat mis ik haar enthousiaste verhalen over haar stageschool en de kinderen, waar ze zo’n groot hart voor had. Over de kinderen waar ze graag op paste.

Had ik toen maar gewoon geluisterd

Soms dacht ik: ‘Houd even je mond Lau! Ik kan niet eens meer dénken.’ Ik zéi het ook wel eens. Dan ging ze maar door met ratelen over zinnige en onzinnige dingen.Had ik toen maar gewoon geluisterd, ook al ging het nergens over. Nu kan het niet meer. Wat zou ik nu nog graag haar verhalen aangehoord hebben…

Ze zit in me.

Nu kan ik óók niet goed denken, net als toen. Omdat ze niet meer tegen me zal praten. Alleen als het over Laura gaat kan ik me concentreren, mijn gedachten gaan vanzelf naar haar toe. Ze zit in me. Maar Laura zelf is weg, en ze komt nooit meer terug.

De vaatwasser hoeft nog maar één keer per dag aan

Ik mis haar overal en altijd. Als ik ‘s morgens opsta. Als ik ontbijt en door het huis loop waar ik haar overal nog tegenkom. Als ik door het dorp fiets en bedenk wat ik zal eten. Als ik op de bank zit met een kop thee en als ik naar bed ga. Geen ‘Trusten lieffie’ meer en: ‘Trusten Mam!’ Als ik probeer te slapen. Als ik ’s nachts wakker lig of als ik droom. Bij alles denk ik eraan hoe het zou zijn met Laura erbij. En dat het onomkeerbaar is dat ze het niet meer meebeleeft.

De gewone dingen

Er is niets meer van Laura bij de was en de vaatwasser hoeft nog maar één keer per dag aan. Ik vraag niet meer of ze de container voor me bij de weg wil zetten en de katten eten wil geven. Ik leg geen briefjes meer voor haar neer, voor als ze thuiskomt en ik er niet ben. Hoe vaak denk ik niet: ‘Even aan Laura laten zien’, om daarna te bedenken dat dat niet meer kan.

Wat mis ik mijn meisje, als ze niet meer naast me aan tafel zit tijdens het eten. Als we ‘s avonds geen stukjes meer wandelen. Wat mis ik haar zorgzaamheid en haar aandacht voor mij. Nooit meer samen winkelen of even wat drinken bij de Hema. Wat mis ik met haar de gezelligheid van vriendinnen over de vloer. Ik mis zelfs de rommel op haar kamer en haar haren in het doucheputje. De fiets die ik ’s avonds laat voor haar in de schuur zet en haar slingerende tassen en schoenen in huis. Het missen van Laura voel ik vooral in de gewone dingen van alledag.

Ze komt nooit meer terug

Laura beheerst bijna alle plek in mijn denken. Ik mis haar, de hele dag. Haar lieve gezicht en haar lieve lach. Ze komt nooit meer terug…