Mieke en Johan verliezen beide zoons: ‘Werner vertelde alles, behalve waar hij zo mee worstelde’

Werner en Joffry zijn heel verschillend qua karakter. Waar Werner een serieuze, zorgzame jongen is, is Joffry meer van lang leve de lol. “Niet dat hij z’n boekje te buiten ging, maar hij vond wel dat je moest genieten van het leven. En dat ik niet altijd die bezorgde moeder moest zijn”, glimlacht Mieke.

“De jongens konden ondanks hun verschillen niet zonder elkaar. Als Werner straf kreeg, ging hij bovenaan de trap zitten huilen. Hij zat daar echt mee. Maar als ik Joffry naar zijn kamer stuurde, haalde hij zijn schouders op en zei: ‘Ach, ik was toch al moe’.”

• Johan en Mieke verliezen beide zoons: ‘Hij kwam binnenrennen en zei: “Het is allemaal mijn schuld!”’

  Johan en Mieke verliezen beide zoons: ‘Hij kwam binnenrennen en zei: “Het is allemaal mijn schuld!”’

Zonder Joffry

Als Joffry Werner van het vliegveld gaat ophalen, verongelukt hij onderweg door een spookrijder (lees hier meer over). “Werner gaf zichzelf de schuld van het ongeluk”, vertelt Mieke. “Dat was ook het eerste dat hij zei: ‘Het is allemaal mijn schuld!’ En toen heb ik hem heel duidelijk gezegd dat ik dat nooit meer wilde horen.”

Johan verzucht: “Toch is dat schuldgevoel nooit weggegaan. Hij heeft dat de rest van zijn leven met zich meegedragen.”

Zwanger

Werner zoekt psychische hulp, maakt zijn opleiding af, gaat negen maanden op wereldreis en koopt een huis. Samen met Johan knapt hij zijn nieuwe woonplek op. Toch gaat het niet goed met hem. “‘Ze begrijpen me gewoon niet’, zei hij over zijn hulpverleners. En ondertussen ging het op zijn werk ook niet lekker”, vertelt Mieke.

“We waren heel blij toen hij een meisje leerde kennen. Ik dacht: dan is hij niet zo alleen. Maar hun relatie ging wel heel vlug. En al snel bleek ze zwanger te zijn.”

Er zijn en luisteren

Kort na de geboorte van hun zoontje gaan Werner en zijn vriendin uit elkaar. Hij heeft het er erg moeilijk mee dat hij zijn zoon minder ziet.

“Wij zagen zijn verdriet, maar we hadden niet door dat het zo diep zat”, zegt Johan zacht. “Je wilt hem helpen, maar je kunt niet veel meer doen dan er voor hem zijn en naar hem luisteren.”

Waarom dan toch?

Johan en Mieke zijn in hun huisje in Groningen, waar ze regelmatig in het weekend te vinden zijn. “Het was daar zo fijn, en er was zo’n rust. Werner kwam er ook graag.”

Maar die rust wordt deze keer verstoord als de deurbel gaat. Het is de politie, om te vertellen dat Werner die dag met zijn auto het kanaal in is gereden. Hij is overleden.

Mieke: “Ik was het spoor totaal bijster, toen ze dat vertelden. Ik begreep er helemaal niks van, waarom dan toch? En ik vond het zo erg voor zijn zoontje, die had zijn vader zó nodig.”

Opwelling

“Werner was echt een open boek, hij vertelde altijd alles”, vult Johan aan. “Behalve dan dat stukje waar hij blijkbaar zo mee worstelde.” Johan en Mieke zijn allebei even stil.

Johan: “Ik denk dat hij het in een opwelling gedaan heeft. Er stond nog een kop koffie op tafel. Wat als ik hem die dag nog gebeld had, of even een appje had gestuurd, vraag ik me wel eens af.”

Levende kinderen

“Die intense rouw, die ik voelde na het verlies van Joffry, die miste ik bij Werner”, zegt Johan. Hij slikt. “Ik wilde dat gevoel weer ervaren. Maar dat kwam maar niet. Ik heb toch net zoveel verdriet? Ik voelde me daar echt schuldig om naar Werner toe. Iemand heeft me toen uitgelegd dat mijn lichaam de eerste rouw al zo diep gevoeld heeft, dat het gewend is geraakt aan de pijn.”

Waar Mieke na het overlijden van Joffry veel boosheid voelt, ook naar haar man toe, gaat ook dat nu anders. “Johan en ik hebben bewust afgesproken om elkaar deze keer te blijven vasthouden. En dat lukte, met vallen en opstaan. We herinneren elkaar iedere keer weer aan deze afspraak.”

“Maar dat je gewoon geen kinderen meer hebt…”

Johan onderbreekt haar: “Geen levende kinderen meer.”

Ze knikt: “Dat is zó onvoorstelbaar.”

Lang en dun

Mieke vertelt: “We hebben in die eerste periode wel eens samen op bed gezeten en gedacht: als het leven nu zou stoppen, dan is het goed. Maar we hadden nog iets te doen. Er voor onze kleinzoon zijn, hij is echt ons lichtpuntje. En hem meegeven wie zijn vader was.”

Ze zien dan ook veel van Werner in hun kleinzoon terug. “Ze zijn sowieso allebei lang en dun. Onze kleinzoon wil altijd gelijk hebben, net als Werner. En pas zat hij naast de kachel, in een bepaalde houding, en toen dacht ik: dit is precies Werner”, glimlacht de trotse grootmoeder. Ze kijkt naar Johan: “We zeggen zo vaak tegen elkaar: wat zou Werner van hem genoten hebben.”

Engeltjes

“Werner ging altijd veel naar de begraafplaats waar Joffry ligt. Hij nam dan Joffry’s gitaar mee, en ging bij het graf zitten. En nu ligt hij zelf bij zijn broer begraven. Ik hoop dat ze in de hemel ook samen zijn.”

“Wanneer ik zelf naar de begraafplaats ga, kom ik vaak wel iemand tegen die dan even de namen van Joffry en Werner noemt. Dat vind ik zo’n cadeautje”, zegt Mieke. “Ik noem dat altijd engeltjes die dan op mijn pad komen.”

Terughalen

Ze vervolgt: “Als ik mijn ogen dicht doe, dan kan ik ze nog ruiken, voelen. Hoe het voelde om hen te knuffelen. Dat kan ik nog helemaal terughalen. Soms is dat heel verdrietig, maar vaak juist heel fijn.”

Johan glimlacht: “Ze zijn weg, maar ze zijn nooit ver weg.”

Lees hier hoe Johan en Mieke hun andere zoon verloren.

Johan en Mieke verliezen beide zoons: ‘Hij kwam binnenrennen en zei: “Het is allemaal mijn schuld!”’

• Anett verliest haar zoon: ‘Ik kon niet over mijn lippen krijgen wat er gebeurd was’

  Anett verliest haar zoon: ‘Ik kon niet over mijn lippen krijgen wat er gebeurd was’

• Frank verliest beide zoons: ‘Hij heeft geprobeerd zijn broertje te redden en moest dat met zijn eigen leven bekopen’

  Frank verliest beide zoons: ‘Hij heeft geprobeerd zijn broertje te redden en moest dat met zijn eigen leven bekopen’