Johan en Mieke verliezen hun zoon Joffry bij een ongeluk - en daarna ook hun tweede zoon

23 april 2025 · 06:05

Update: 22 mei 2025 · 17:33

Op een zomeravond vertrekt Joffry (22) om zijn broer Werner op te halen van Schiphol. Als hij nooit aankomt, begint voor hun ouders Johan en Mieke een nachtmerrie. Tot hun schrik geeft Werner zichzelf de schuld.

Op een warme vrijdagavond in augustus genieten Johan, Mieke en zoon Joffry samen met hun bezoek van de avondzon. Na een tijdje vertrekt Joffry (22) om zijn broer Werner van het vliegveld op te halen, die een zeilvakantie in Portugal achter de rug heeft.

“Hij kwam nog even terug om zijn petje te halen en stapte daarna in de auto. Normaal zwaai ik altijd, maar we hadden bezoek, en daar was ik druk mee. Dus heb ik het deze keer niet gedaan,” slikt Mieke.

'Normaal zwaai ik hem uit, maar deze keer niet'

Allang vertrokken

Buiten begint het al wat af te koelen als de telefoon gaat: Werner, die zich afvraagt waar zijn broer blijft. “Maar die is allang vertrokken”, zegt Mieke verbaasd. “Zeg maar dat ik eraan kom”, roept Johan. “We probeerden Joffry op zijn mobiel te bereiken, maar kregen hem niet aan de lijn.”

“Dus vertrok ik richting Schiphol,” reageert Johan. “Ik zag in de verte van die Matrixborden, eerst verscheen één rood kruis, toen twee. Even later moest ik van de weg af. Joffry zal dan ook wel omgereden zijn, dacht ik nog. Ik stopte langs de kant en belde Werner. “Joffry is er vast zo.”

Politiebureau

Toch bekruipt hem een naar voorgevoel. In plaats van verder te rijden, keert hij om en rijdt terug richting de snelweg. “Ik hoorde daar van een agent dat er een ongeluk was gebeurd. “Vertel me, wat is er gaande?”, vroeg ik. “Mijn zoon was op weg naar Schiphol en is daar nooit aangekomen.”

Johan moet de auto van Joffry beschrijven, en ziet het gezicht van de agent betrekken. “Meneer, het is het beste als u nu naar het politiebureau gaat”, zei hij. “Toen wist ik dat het foute boel was”, vertelt Johan.

Andere plek

Mieke vult haar man aan: “We waren allemaal op een andere plek toen we het nieuws hoorden. Werner had zelf rondgebeld en was er zo al achter gekomen. Later belde ik hem en vroeg wat er gaande was. Hij zei: ‘Wil je dat echt weten, mama?’”

Joffry blijkt om het leven gekomen door een spookrijder. Mieke: “De grond zakte onder mijn voeten weg. Dit kón niet waar zijn.”

Mijn schuld

Werner en Johan worden allebei naar huis gebracht. “Werner kwam binnenrennen en zei: ‘Het is allemaal mijn schuld!’ Ik hoor het hem nog zo zeggen”, verzucht Mieke. “Ik antwoordde: ‘Dat wil ik nooit meer horen.’”

'Ik ben heel boos geweest'

Boos

“Ja, die eerste periode na zijn overlijden… Ik weet nog dat we naar een bijeenkomst gingen over het verliezen van een kind. We kregen wat advies mee van andere ouders en ik dacht alleen maar: ik wil dit niet, ik wil dit niet! Ik wilde gewoon Joffry terug.”

Ik ben heel boos geweest in het begin. Op alles en iedereen. Ook op Johan, misschien wel vooral op Johan. Dan had ik weer een uitspatting en dan dacht ik een half uur later: waarom doe ik dit nou? En waarom tegen hem? Maar dat was het makkelijkste, het veiligste. Iemand die je zo liefhebt.”

Johan glimlacht naar zijn vrouw. “Het geeft niet, dat heb ik je toen ook altijd gezegd.”

(Klein)kinderen

“Wat ons ondanks alles op de been hield, was Werner. We hadden nog een zoon. Dus we moesten door. Toen hij later een kind kreeg, was dat voor ons echt een lichtpuntje.”

Ook vinden Johan en Mieke het fijn dat Joffry’s vrienden nog altijd bij hen langskomen. “We groeien echt met hen mee, ze krijgen vriendinnen, kinderen... We hebben zelfs een tijd als bonusopa en -oma op een aantal van hun kinderen gepast.”

'Op zijn sterfdag weten we nog steeds niet goed wat we moeten doen'

Appeltaart

“Op zijn sterfdag weten we nog steeds niet goed wat we moeten doen”, vertelt Mieke. “Maar op Joffry’s geboortedag bak ik een appeltaart. Er komen ook altijd mensen langs die eraan denken. Dat is heel fijn, zijn bestaan wordt niet vergeten. We proberen er samen toch een mooie dag van te maken, want toen hij geboren werd, waren we ook dolblij.”