Blog Petra | Je bent verder weg, maar door de natuur toch dichtbij

De tijd verstrijkt

Het is ruim twee en een half jaar geleden dat Laura overleed. Al die tijd hoor ik haar stem niet, zie ik haar niet en mis ik haar verschrikkelijk. Met dat de tijd verstrijkt raakt ze verder weg, steeds meer bij me vandaan.

Zo lijkt het. Maar ondanks Laura’s fysieke afwezigheid, is ze meer in mijn gedachten dan ooit. Ik denk vrijwel altijd aan haar, bewust of onbewust. Door de pijnlijke rouw die ik door maak, neem ik afscheid, maar blijft ze toch ook dichtbij. Want rouwen is houden van iemand en heel veel aan hem of haar denken, en niet alleen maar verder weg zijn van elkaar.

Vorm geven

Ik merk dat ik, na haar sterven, op zoek ben naar verbinding met Laura in veel wat ik tegen kom, vaak in de natuur. Door het opmerken en bedenken van metaforen kan ik vorm geven aan mijn verlies en verdriet. Zo word ik steeds aan haar herinnerd. Hoewel het nog steeds verdrietig is dat ik mijn meisje moet missen, geeft het me troost en helpt het me in mijn rouw.

Als ik een koolmeesje zie, raak ik vertederd, omdat ze eens een nestje maakten in het kastje dat Laura voor haar laatste Moederdag voor me maakte. Ik hoor de meesjes op de begraafplaats roepen en in de tuin. En elke keer denk ik aan mijn meisje.

Recht de hemel in

Ik zie de intens blauwe luchten die er de laatste maanden vaak zijn. Het is alsof ik recht de hemel in kijk, waardoor Laura dichterbij voelt. Ik kan blij zijn met een prachtig veertje dat ik vind, of ik raak onder de indruk van het zachte avondlicht dat over haar graf valt.

De mooie gedachten en gevoelens die deze symbolen bij me oproepen doen me denken aan Laura en verbinden me met haar, haar zachte karakter en lieve aanwezigheid. Zo blijft ze bij me in mijn dagelijkse leven en hoef ik niet bang te zijn dat ze op de achtergrond raakt.

Altijd plek voor jou

Vorige week vond ik een leeg vogelnestje op de begraafplaats, prachtig en met zorg gemaakt, met zachte stukjes mos en donzige kleine veertjes in het kommetje. Het ontroerde me om dat nestje daar zomaar leeg te zien liggen, het deed me denken aan de lege plek in mijn huis en hart. Ik raapte het nestje op en kon niet anders dan het neerleggen op het graf van Laura.

Daar ligt het nu, zacht en lief, alsof het zeggen wil: je bent wel weg lieve Lau, maar in mijn hart blijft altijd plek voor jou.