Blog Petra Walinga – Tijd: mijn vriend en mijn vijand.

Wat kan ik doen om de pijn van het verliezen van Laura dragelijker te maken? Elke dag voel ik het gemis intens. Het beheerst mijn leven. In mijn vorige blog schreef ik dat ik me hierover machteloos voel. Ik kan niets doen, al zou ik willen.

Eén grote kluwen aan gedachten en gevoelens

Het enige wat helpt is tijd. Want gedurende de tijd wordt de rouw steeds meer een deel van mezelf. Nu staat het groot en ondoenlijk voor me. Eén grote kluwen aan gedachten en gevoelens is het, dat rouwen. Het zorgt voor chaos in mijn hoofd, en dat ik er al mijn energie voor nodig heb.

Nadat Lennard overleed heb ik gemerkt dat door de tijd, de rouw milder werd, naast het verdriet dat bleef. Door de mildheid die kwam werd het leven weer leefbaarder. Ik weefde de rouw in mijn leven.

Ik wil normaal doen

Ik heb geduld nodig om dit ook nu weer te laten gebeuren. Heel veel geduld. Het liefst wil ik normaal doen. Meedoen met alles. Niet elke keer af hoeven te wegen of ik ergens wel of niet heen zal gaan, omdat ik niet weet hoeveel het van me zal vragen. Weer gewoon werken. Het ritme van het gewone oppakken. Ik wil het nu. Maar dat kan niet. Ik ben een half jaar verder, al een flinke tijd, maar het is nog maar een klein stukje op de weg van rouw. Voorlopig zit normaal doen er niet in.

Mijn vriend en mijn vijand

Ik heb de tijd dus nodig, het zou eigenlijk sneller moeten gaan. Tijd is mijn vriend. Maar tegelijk is tijd mijn vijand. Want elke dag die ik hier verder leef, brengt me verder weg van Laura. Elke dag is een dag langer terug dat ik haar een knuffel gaf en met haar praatte, haar lach hoorde, haar stem. Haar geur kon opsnuiven. Elke dag is verder weg van alles wat Laura was…

Rotgevoel

Ook dat heb ik ervaren na het overlijden van Lennard. Soms lukt het niet meer om te bedenken hoe zijn stem klonk en hoe zijn gezichtje eruit zag. Dan moet ik naar zijn foto kijken om dat weer terug te halen. Het is een rotgevoel, want ik wil mijn ventje zo graag dichtbij me houden, ook in mijn gedachten.

Los zand tussen mijn vingers

Het is iets wat ik niet wéér wil. Ik voel de tijd tussen mijn vingers doorglippen als zand in een zandloper en daarmee lijken de herinneringen aan Lennard en ook aan Laura te vervagen. Ik moet dit ondergaan, want ik kan de tijd niet tegenhouden.

Tweestrijd

De tijd zou sneller moeten gaan, maar gaat ook veel te snel. Ik heb de tijd nodig, maar ik zou zonder willen. Het is een tweestrijd in mijn hoofd waar ik niets aan kan doen en waar ik erg verdrietig van word.

Troostende gedachte

Toch is er een troostende gedachte die ook met tijd te maken heeft. Want ik geloof dat ik Laura en Lennard ooit weer zal zien. Elke dag waarop ze hier verder van me af raken, is er ook een dichterbij de dag dat ik hen terug zal zien. Ik hoop dat daar niet veel tijd overheen hoeft te gaan.