Blog Bertine | ‘Ik ben zo bang dat ik dingen ga vergeten’

Gewone jeugd

Koningsdag is weer geweest, het was te doen. Natuurlijk heb ik me weer staande gehouden, dat moet. Vooral voor Isa en Thijn doe ik ontzettend mijn best. Ik wil zo graag dat zij gewoon kunnen genieten en toch nog enigszins een gewone jeugd hebben.

We hebben een fijne dag gehad. Nu krijgen we de volgende hobbel. Ik merk namelijk dat ‘de laatste weken van Daan’ weer heel erg in mijn gedachten opspelen. Elke week komen we weer een stapje dichterbij zijn overlijdensdag. Deze week twee jaar geleden, 2 mei, begon de ellende. De kanker was terug. Daan begreep niet goed wat hem overkwam.

Verliezen

Daan zag dat ik ontzettend verdrietig was, omdat ik wist wat de kansen waren. Die kansen waren zeer klein. Heel diep van binnen wist ik dat ik Daan ging verliezen. Daar had Daan, gelukkig, geen besef van. Hij vond het vreselijk dat hij weer chemokuren zou krijgen. Vooral het kaal worden was iets waar hij enorm tegenop zag.

In het ziekenhuis gaf ik aan Daans oncoloog aan dat ik nog één grote wens had. Ik zou hem nog zo graag één nachtje mee naar huis willen nemen. Dat mocht.

Achteraf ben ik zo blij dat ik mijn gevoel heb gevolgd en heb uitgesproken wat ik wilde. Die nacht sliep hij thuis, het was een hele onrustige nacht. Er was veel verdriet omdat de kanker terug was. Maar Daan had zoveel pijn, zelfs met de meegekregen pijnstillers was het bijna niet te doen. Een heftige laatste nacht in zijn eigen bed.

Daarna heeft nooit meer in zijn bed of op zijn eigen slaapkamer geslapen.

Onrustig

Twee dagen later gingen de chemokuren van start. Gelijk hele heftige en zware kuren. De zondag die erop volgde, 8 mei 2016, was de laatste dag dat hij nog met ons kon praten. Een dag later kreeg hij zijn herseninfarct en ging hij alleen maar achteruit. In één week tijd gebeurde er zo ontzettend veel. Nu twee jaar later begin ik dat ook meer en meer te beseffen. Er komen weer steeds meer puzzelstukjes terug, die ik tot voor kort nog miste.

En zo blijft alles maar door mijn gedachten dwalen. Ik ben bang dat ik dingen ga vergeten. Terwijl ik echt wel weet dat ik Daan niet vergeet. Ik vergeet niet hoe hard hij zijn best heeft gedaan om bij ons te blijven.

Ik voel me heel onrustig. Ik vraag me echt af hoe ik daar de rust weer in kan vinden.