Blog Bertine – Bertine mist haar zoon Daan ontzettend

Kon je maar bij mij zijn

Wat mis ik mijn lieve Daan. Elke dag vraag ik mij af hoe het zou zijn als Daan er nog was. Hoe zou hij door het huis heen lopen. Of hoe voelde het ook al weer als hij gewoon naast me stond. Kon hij nog maar bij ons zijn. Het was zo ontzettend gezellig met hem. Ik zeg heel vaak dat hij te leuk was om te missen. En dat is hij!

Klein feestje

Vorig jaar rond deze tijd waren we zo blij. De zes wekelijkse controle in het ziekenhuis bij de kinderoncoloog was goed. We gingen weer een stap vooruit, de controles mochten naar de drie maanden toe. Voor ons een klein feestje want we gingen weer steeds dichter naar het gewone leven. Hoewel gewoon? Nee, dat zou het denk ik nooit meer geworden zijn. Ik denk dat je altijd de angst voor de kanker blijft houden.

“Ik weet het gewoon zeker, de kanker is terug”

Op zeventien april worden de klachten van hoofdpijn steeds erger. Daan begint overal pijn te krijgen. De pijn komt met vlagen, maar bleef steeds meer en meer terugkomen. Mijn gevoel zegt gelijk dat het foute boel is. Ik weet het gewoon zeker, de kanker is terug. Het moment waar ik altijd zo bang voor ben geweest.

Pijn

Zondagavond achttien april is de pijn onhoudbaar voor Daan en gaan we naar het ziekenhuis. Ik ben blij dat er geen sporen van kanker worden gevonden, maar toch blijf ik er heel onrustig over. Het klopt niet. Ik zie dat Daan zich totaal niet lekker voelt. En dat hele sterke moedergevoel in mij blijft maar roepen dat het helemaal niet goed is.

Toch kanker

Wat is het dan bizar dat we twee weken later te horen krijgen dat de kanker toch terug is. Daan die tegen de chemokuren op zag en vooral ook dat hij weer kaal zou worden.

Ik zie hem nog voor mij staan. Mijn leuke kleine mannetje. Daar stond hij met zijn mooie blonde haren, stoere spijkerbroek aan en net nieuwe schoenen. Kon ik maar even in dat moment terug. Ik mis hem zo ontzettend. Dat gevoel dat ik niet meer in die mooie blauwe oogjes kan kijken. Niet meer door die blonde haren met mijn hand kan gaan.

En dan zeggen ze wel: ‘later zie je hem weer’. Tja dat kan wel zijn. Maar nooit meer zo als het was, ik was zo ontzettend blij met mijn bijzondere kind. Ik wil hem gewoon terug. Nu graag!