Blog Bertine | ‘Ik wil zo graag een gewone moeder zijn’

2016

Het is april, we zijn blij! Uit de controles in het ziekenhuis blijkt dat Daans bloed goed is. De kinderoncoloog geeft aan dat we pas over drie maanden terug hoeven komen. Zo fijn, Daan is al langere tijd schoon en ruim een jaar chemo-loos. Ons geluk kan niet op, we maken weer een grote stap vooruit. Wat fijn dat het zo goed gaat met onze bijzondere Daan.

Wat als…

Ons geluk bleek maar van korte duur te zijn. Koningsdag is ons laatste feestje samen. De laatste keer dat alles nog gewoon lijkt te zijn. De laatste keer op pad. Maar vooral ook de laatste foto van mijn drie mooie kinderen, die middenin het leven lijken te staan. Een paar dagen later blijkt de kanker bij Daan terug te zijn. Onze wereld stort in, ik weet vanaf dat moment dat het een hele moeilijke tijd zal gaan worden. De hoop blijft dat ook dit keer Daan het zal overleven.

Nu twee jaar later kijk ik terug naar deze foto en heb ik heimwee naar die tijd. Ik mis mijn grote jongen zo intens. Ik vraag mezelf vooral heel vaak af: Hoe zou het geweest zijn als de kanker níet was teruggekomen? Hoe groot zou Daan dan nu geweest zijn? Hoe fijn zou ons leven geweest zijn? Wat als…?

Nooit meer loslaten

Het leven kan opeens een andere wending krijgen. Dit hebben wij inmiddels al een aantal keren meegemaakt. De jaren dat we samen waren zijn voorbij gevlogen – en dat doet pijn. Ik zou zo graag nog heel even terug willen. Om dubbel te genieten van wat er toen nog was. Ik zou nog even willen voelen aan zijn leuke handen, door zijn haren gaan en genieten van zijn leuke praatjes. En vooral hem even heel stevig vasthouden, om hem nooit meer los te laten.

Gewoon bijzonder

Het is bijna weer Koningsdag. Dit jaar gaan we voor het eerst ervaren hoe deze dag zonder Daan zal zijn. Vorig jaar waren we ‘gevlucht’ naar het buitenland, daar is geen Koningsdag. We zijn dit jaar thuis en gaan, zoals ieder jaar, naar de optocht kijken in ons dorp. Allemaal versierde wagen, veel vrolijkheid en muziek. Daan genoot daar ontzettend van. Voor hem was het altijd een geweldig feest.

Ik weet nu al dat het geen gemakkelijke dag zal zijn, dat de tranen gaan komen. Ik weet nu al dat ik jaloers zal zijn op alle blije gezinnetjes. Ik kan er niets aan doen, maar diep in mijn hart doet het zoveel pijn. Ik wil zo graag ook weer een keer een hele gewone moeder zijn. Een moeder met drie kinderen aan mijn zijde. Een moeder die intens gelukkig is. Een moeder met een gewoon leven. Want gewoon is eigenlijk heel bijzonder…