Gerda mist haar man: ‘We hadden je nog zo nodig’

“Het is lente, en dan vind ik het leuk om het graf een beetje op te fleuren”, vertelt Gerda. Het graf is voor haar een eerbetoon aan haar overleden man, Marinus, om te laten zien hoeveel zij en haar kinderen van hem hielden. “Ik heb heel veel van hem gehouden. En nog. Het lijkt wel alsof het meer wordt.”

Verliefd

Gerda denkt terug aan hoe ze Marinus heeft leren kennen. “We zaten allebei in de examenklas op het voorgezet onderwijs in Rotterdam; Marinus van het vwo en ik van de havo. Voor de afscheidsavond was een soort gelegenheidskoortje gevormd waarin we gekke liedjes zongen over leraren. En we zaten allebei in dat koor. Marinus had echt een ontzettend leuke lach, dan had hij ook van die glimogen. En daar werd ik verliefd op.”

Marinus en Gerda trouwen, krijgen kinderen en genieten samen van het leven. Maar dan moet Gerda binnen een paar dagen afscheid nemen van haar man, die onverwachts ziek wordt.

De weg kwijt

“Tijdens de kerstvakantie kreeg Marinus keelpijn, en moest hij geregeld hoesten. Met de kerstdagen was hij weer een beetje aan het opkrabbelen en leek het wel weer te gaan. Maar de dag na Kerst werd hij plotseling heel erg ziek; binnen vier uur tijd was hij helemaal de weg kwijt en kon hij niet meer praten. Hij ademde heel zwaar, reageerde niet meer en ik kreeg geen oogcontact meer. Alles was helemaal aangetast door een bacterie.”

Marinus overlijdt hieraan. Op de trouwdag van Gerda en Marinus wordt hij begraven. Gerda: “Ik vond dat mooie symboliek.” Voor Gerda voelt de verbinding tussen de trouwdag en het begraven heel natuurlijk. “Omdat ik weet dat hij nu bij de bruiloft van het Lam is. Dat blijft een hoopvol uitzicht.”

Oma zonder opa

Ondanks die troost, vindt Gerda het met de tijd lastiger worden om dat gevoel vast te houden. “Ik ben nu pasgeleden twee keer oma geworden, en dan zit ik met die baby’s en huil ik dikke tranen. Omdat hij ook zo’n leuke opa zou zijn geweest.”

In gedachten noemt Gerda vaak de naam van haar man, en vertelt ze hem over hun kleinkinderen. “Dat heb je nodig, om dat te blijven doen.” Zo vertelt ze hem in gedachten dat hun jongste kleinkind naar zijn opa vernoemd is: Juda Marinus.

In het licht van Christus

Samen met Arjan kijkt Gerda naar het grafmonument, waarop een vers staat uit psalm 36: ‘Bij U is de bron van het leven; in Uw licht zien wij het licht’. Gerda: “In het licht van Christus, als Hij terugkomt, zal alles in het licht worden geplaatst. Dan zullen ook de moeilijke puzzelstukjes op hun plek vallen, waaronder het vroege verlies van Marinus, zonder afscheid.”

Wat Gerda nog tegen haar man zou willen zeggen, is dat hij veel te vroeg is heengegaan. “We hadden je nog zo nodig.” Toch gunt Gerda hem de hemel, al is het gemis altijd aanwezig.

• Blog Monique | 'Mam, hoe wist jij dat papa die ochtend dood zou gaan?’

  Blog Monique | 'Mam, hoe wist jij dat papa die ochtend dood zou gaan?’

• Stephanie verliest haar grote liefde: ‘Teije ontkende dat hij ging sterven’

  Stephanie verliest haar grote liefde: ‘Teije ontkende dat hij ging sterven’