Blog Monique | 'Mam, hoe wist jij dat papa die ochtend dood zou gaan?’
Hoe reageer je als je puberdochter een directe vraag stelt over het overlijden van haar vader? Monique denkt terug aan de laatste dag van Richard.
We zitten in de auto. We zijn iets te laat vertrokken van een verjaardag, het wordt al donker en ik ben mijn bril vergeten. Ik moet me concentreren op de weg.
Dominic zit naast me en Matteo zit gekke bekken te trekken door het achterraam. Dan vraagt Dominic: “Mam, hoe wist je eigenlijk dat papa die ochtend dood zou gaan? Kwam dat niet gewoon door die prik die jij hem gaf?”
Twijfel
Het is de eerste keer dat ze dit zo direct vraagt. Een vraag die ik al eerder had verwacht en waarvan ik weet dat het antwoord belangrijk voor haar is. Even twijfel ik of dit het moment is. Ik kan er later op terugkomen, wetende dat mijn pubermeisje dan weer in haar telefoon duikt. Maar ik wil ook niet dat ze hiermee rond blijft lopen.
Ik vraag aan Dominic wat ze precies wil weten. “Nou gewoon, kan het ook zijn dat hij door de prik is doodgegaan?” Ik kijk even achterom. Matteo tekent varkentjes op het beslagen autoraam.
Laatste ochtend
Die laatste ochtend is de huisarts al vroeg bij ons. Die nacht zijn er complicaties opgetreden en Richard heeft veel pijn. Hij wil niet meer naar het ziekenhuis. Hij wil thuis sterven. De huisarts brengt hem in slaap.
Vanaf dat moment waak ik bij hem terwijl ik ook voor de kinderen zorg die beneden nerveus op de bank zitten. Ik kan niet overal tegelijk zijn en gelukkig komt de buurvrouw om te helpen. Af en toe neem ik de kinderen mee naar boven zodat ze bij hun vader kunnen zijn.
Onverwachts wordt Richard wakker. Verward en met pijn. Ik bel de huisarts op haar directe nummer. Ze kan er met een half uur zijn en vraagt me of ik alvast de morfine toe kan dienen. Gelukkig valt hij opnieuw in een diepe slaap. Ik ga naast hem liggen. Het is de dag dat hij overlijdt.
Bekaf
Ik vertel Dominic dat ik begrijp dat ze die laatste prik en het overlijden aan elkaar koppelt. En dan vertel ik haar dat haar papa evengoed zou overlijden die dag, en dat de huisarts en ik graag wilden dat dit zonder pijn zou zijn. Daarvoor was die laatste prik.
Eenmaal thuis ben ik bekaf. Ik knuffel Dominic. Ondertussen check ik even hoe het met Matteo gaat. Hij wil spelen en protesteert dat hij naar bed moet. Ik stel voor om tegelijk naar bed te gaan. Samen vallen we in slaap.
Lees ook over:
Blog Monique | ‘Dit slaat nergens op. En toch is het er’
Lees ook over:
Caty (57): ‘We keken elkaar liefdevol in de ogen en het volgende moment staarde ik in zijn lege blik’
Geschreven door
Monique Mooren
