Tattoo | 'Zeg me dat ik hem niet hoef te begraven!' riep ze

31 maart 2022 · Leestijd 3 min

In deze rubriek vertellen mensen over hun herinneringstattoo aan een overleden dierbare. Corlieke deelt het verhaal over de 'S' in haar nek. Die staat voor Siem, de baby van haar beste vriendin.

“Siem werd gezond geboren, dachten we,” vertelt Corlieke over de baby van haar beste vriendin Eliza. Maar op een ochtend belt Eliza haar, in paniek. ‘Corliek, hij is ziek, doodziek,’ zegt ze. Met spoed volgt Corlieke haar vriendin naar het ziekenhuis.

Hand

In het ziekenhuis krijgen ze vreselijk nieuws: de kleine Siem heeft een zeldzame leverziekte en overleeft het misschien niet. Corlieke: “Eliza pakte m’n hand en zei: ‘Zeg me dat ik hem niet hoef te begraven! Zeg het dan!’ Ik ben in onze vriendschap altijd degene die zegt dat het goed komt. Maar ik kon het niet zeggen.”

De lift

Terwijl Siem vecht voor zijn leven, verblijft Corlieke in een hotel aan de overkant van het ziekenhuis. “Ik wilde dichtbij zijn, voor Eliza.” Als het beter lijkt te gaan met Siem, gaat Corlieke even naar huis.

Laat in de avond wordt Corlieke gebeld. Het is Eliza. "Ze vertelde dat ze vanuit het Ronald McDonald Huis rende naar Siem, omdat de arts had gebeld dat ze nu moest komen." Corlieke hoort Eliza aan de andere kant van de lijn aan: "'Ik sta in de lift," zei ze. "Ik loop nu de IC op! Ze zijn hem aan het reanimeren!"' De verbinding wordt verbroken. Een half uur later krijgt Corlieke een appje. Siem is overleden. Corlieke: “Ik heb nog nooit zo hard gegild.”

Normaal

Siem mag mee naar huis. “Ik werd overal bij betrokken, dat wilde Eliza graag," vertelt Corlieke. "De volgende avond lag ik met Siem op mijn borst op de bank. Gewoon, alsof dat normaal was. Nu ben ik zo dankbaar dat ik dat mocht doen.”

Wederhelft

“Eliza en ik zijn al ons hele leven vriendinnen. Ze is mijn wederhelft en kent mij door en door. We lagen samen in de wieg, onze kinderen ook. We delen alles samen. Maar ik had nooit gedacht dat we samen aan het graf van haar kind zouden staan.”

Aan de kant

Corlieke worstelt met haar gevoelens. “Ik was zo boos en intens verdrietig. En tegelijkertijd zag ik de enorme pijn bij Eliza. Ik moest mijn gevoelens even aan de kant zetten. Het was haar kind.”

De zon

“Ik dacht dat ons leven nooit meer hetzelfde zou zijn,” gaat Corlieke verder. “In zekere zin is dat ook zo. Maar door die enorm donkere wolk, schijnt ook echt de zon.” Juist door het verdriet, versterkt hun vriendschap. “Eliza staat dag en nacht voor mij klaar, ondanks haar eigen verdriet. Daar ben ik zo dankbaar voor. En trots. Op Eliza, haar man, haar zoontjes. Op hoe ze alles maar doet.”

Een ster

Om Siem te herinneren, laat Corlieke een ‘S’ met een ster in haar nek zetten. “Zo draag ik hem altijd bij me,” legt Corlieke uit. “Want ook al zijn we hem verloren, we zijn hem nooit helemaal kwijt."