Blog Petra | Na meer dan een jaar weer volledig werken

Ziek

Toen Laura veertien maanden geleden overleed, heb ik me voor onbepaalde tijd ziek gemeld. Ik had geen idee wanneer ik weer zou kunnen werken. Het was het laatste waar ik aan kon denken. De impact van haar overlijden was enorm. Het deed een aanslag op mijn totale functioneren, dus ook op het stuk van mijn leven dat uit werken bestaat.

‘Ik voelde me schuldig. Als ik naar mijn werk ging, kon ik niet aan Laura denken’

De eerste maanden heb ik alleen maar gesprekken gevoerd met mijn leidinggevenden en de Arbo-arts. Ik sprak met enige regelmaat af met mijn collega’s die erg met me meeleefden. Tijdens die gesprekken kreeg ik het gevoel dat ik heel veel ruimte kreeg. Dat was bijzonder prettig. Hoe minder druk ik ervoer, hoe meer ruimte ik kreeg weer aan werken te denken en de eerste stappen te zetten.

Twee werelden

Bijna een half jaar na het overlijden van Laura, begon ik mijn eerste uren boventallig te werken. Het voelde alsof ik in een wereld kwam die mijlenver afstond van mijn eigen wereld van rouwen. Ik had geen idee waar ik moest beginnen en waar het allemaal over ging. Ik dacht dat ik er niet meer toe in staat zou zijn. Het sterven van Laura had me in zo’n totaal andere modus gezet dat ik er aan moest wennen om deel te nemen aan het arbeidsproces.

Ook voelde ik me schuldig. Als ik naar mijn werk ging en mijn aandacht daar moest hebben, kon ik niet aan Laura denken en bewust rouwen. Het kostte een paar maanden om aan het gevoel te wennen mij ergens anders mee bezig te mogen houden dan alleen met rouwen.

Omslagpunt

Twee uurtjes boventallig werken in de week en ik was gesloopt en verdrietig als ik thuiskwam. Maar ondanks dat, ging ik verder met uitbreiden. Na een paar maanden kon ik mijn eerste dienst weer zelfstandig draaien en me voor zeven uur in de week beter melden. Het ging goed, hoewel het lastig bleef om te schakelen tussen de wereld van werken en de wereld van rouwen, die mijn eigen wereld geworden was.

‘Ik ging er naar uitzien om naar mijn werk te gaan en voor even ‘rust’ te hebben aan mijn hoofd’

Daarna bleef ik verder gaan met het uitbreiden van mijn uren. Op een gegeven moment kwam er in het najaar een omslagpunt. In plaats van dat het me heel veel energie kostte en ik me schuldig voelde, werd het werken afleiding van mijn al maar doordraaiende gedachten en het missen van Laura. Ik ging er naar uitzien naar mijn werk te gaan en voor even ‘rust’ te hebben aan mijn hoofd. Om meegenomen te worden in de wereld van de mensen waar ik voor zorg.

Mijlpaal

Met enige trots kan ik zeggen dat ik me in de afgelopen week weer volledig beter heb kunnen melden. Op de lange weg van het rouwproces die ik doorloop heb ik een mijlpaal bereikt en heb ik een stukje evenwicht gevonden nadat alles uit balans was geraakt.