Ingrid over haar zoon Thom (18): ‘Zijn enthousiasme en vriendelijkheid is eigenlijk zijn ondergang geworden’

24 april 2024 · Leestijd 6 min

· · ·

Thom, de zoon van Ingrid en Rob, heeft al van jongs af aan een ernstige ziekte. Maar zijn overlijden komt in alle opzichten onverwacht. “Hij was gewoon een heel mooi, warm mens en hij is op een gruwelijke manier om het leven gekomen.”

“Thom is het mooiste dat ons is overkomen,” zegt Ingrid ontroerd. De eerste anderhalf jaar van zijn leven gaan dan ook bijna als vanzelf, met nauwelijks zorgen over Thom.

Maar al snel blijkt dat Ingrids zoon een ernstige ziekte heeft. Het begint met een vreemde bult op zijn voorhoofd, en als Thom ook mank gaat lopen, weet Ingrid dat het mis is. Hij lijdt aan een zeldzame celdelingsziekte, langerhanscelhistiocytose (LHC).

Positiviteit

Hierdoor ligt Thom regelmatig lange periodes van zijn leven in het ziekenhuis. “Hij heeft daar met al zijn positiviteit, humor en kracht echt het beste van gemaakt. Iedere keer ging hij het gevecht weer aan,” vertelt Ingrid vol trots en liefde.

'Iedere keer ging hij het gevecht weer aan'

“En als hij dan weer thuiskwam, genoot hij zo van zijn vrijheid. Dan ging hij eropuit, om er weer iets van te maken.” Op die momenten kan Thom eindelijk weer “gewoon” kind zijn.

Zwaaien

Ondanks dat Thom zelf genoeg zorgen heeft, kijkt hij veel om naar anderen. “Hij had een groot sociaal inlevingsvermogen en kon als geen ander mensen openen en verbinden. Als hij bijvoorbeeld weer eens in het ziekenhuis lag, klopte hij altijd even aan bij zijn chirurg en vroeg of alles oké met hem was.”

'Dat is eigenlijk ook zijn ondergang geworden'

“Thom was zo vriendelijk, hij zwaaide ook altijd naar iedereen.” Ingrid slikt. “En dat is eigenlijk ook zijn ondergang geworden.”

Die ene dag

Thom, ondertussen achttien jaar, zit samen met Ingrid aan de lunch. Haar zoon vertelt dat hij zijn pincode weer vergeten is. “Wat ben je toch ook een flapdrol,” lacht Ingrid. Als Thom er weer vandoor gaat, kijkt hij nog even om en zegt: “Ik hou van je mam.”

Het is een zonnige zomerdag. Thom vertrekt naar een vriend die als badmeester werkt. De hele middag hangen ze samen bij het zwembad ’s. Avonds gaat hij nog met Ingrid en Rob uit eten, en daarna stapt hij weer op de scooter. Hij wil die avond nog naar de bioscoop gaan met een groepje vrienden.

Onrust

Eenmaal thuis voelt Ingrid zich onrustig. “Ik voel me zo ongemakkelijk, ik weet gewoon niet wat ik met mezelf aan moet,” zegt ze tegen Rob. Hij ervaart hetzelfde.

'Is Thom dood?'

“Nu ik het vertel, voel ik mijn hele buik weer omdraaien,” zegt Ingrid. Want als ineens de deurbel gaat, staat daar de politie. “‘Is Thom dood?’ vroeg ik.” Als het antwoord de gevreesde ‘ja’ blijkt, gooit ze het liefst de deur dicht. “Ik wilde gewoon dat ze weggingen, want dit kon niet waar zijn!”

Een lange nacht

Maar de agenten gaan niet weg. Want Thom heeft een ongeluk gehad. Als hij op zijn scooter rijdt, kijkt hij achterom om naar vrienden te zwaaien. De botsing die volgt, overleeft hij niet. “Op dat moment wilde ik maar één ding… ik moest naar Thom toe!” Ingrid verzucht: “Maar dat kon en mocht niet, omdat er nog recherchewerk werd gedaan.”

Wat volgt, is een lange nacht vol onduidelijkheid. Wanneer mogen Ingrid en Rob naar Thom, wanneer kan hij naar huis komen? Pas vele uren na het ongeluk zien ze hun zoon dan eindelijk. Midden in de nacht, in een mortuarium in Rotterdam.

Naar huis

“Daar stond ik dan, eindelijk bij Thom. Ik wilde hem vasthouden, maar dat mocht niet van de medewerker. Ik dacht: dit kan toch niet waar zijn? Er werd me daar als moeder zo iets belangrijks ontnomen!” De radeloosheid klinkt nu nog altijd door in Ingrids stem.

'Dit is het laatste dat je hebt, je kunt dat nooit meer overdoen'

Ze heeft daarom maar één wens: Thom moet naar huis. Veel geregel later lukt dat dan. “Vanaf dat moment zijn we niet meer van zijn zijde geweken. Die laatste dagen in elkaars nabijheid zijn zo ontzettend belangrijk, dit is het laatste dat je hebt. Je kunt dat nooit meer overdoen,” vertelt ze geëmotioneerd.

Sterven van verdriet

“Het is echt bizar dat het nu vijftien jaar geleden is,” verzucht Ingrid. “Hoe is het mogelijk dat ik er nog ben? Ik heb zo vaak gedacht: hoe houden we het vol? Kan ik niet naast hem gaan liggen? Alleen al omdat ik zo moe was van mezelf constant overeind te houden.”

“Maar ik besefte wel dat je echt kunt doodgaan van verdriet, en heb toen alle zeilen bijgezet om dat te voorkomen. Want Rob en ik wilden samen door. Voor Thom,” legt ze uit.

Dan maar jullie

In dit rouwproces vinden Ingrid en Rob veel steun bij elkaar. “Door zijn ziekte hebben we voor Thoms overlijden samen al een hoop verdriet meegemaakt. Dus hadden we geleerd om elkaar te waarderen en respecteren in ons eigen verdriet.”

'Als dit iemand moet overkomen, dan maar jullie'

“Toen Thom ernstig ziek bleek, zei een vriendin tegen mij: ‘Als dit iemand moet overkomen, dan maar jullie.’” Ingrid reageert verontwaardigd op deze vreemde uitspraak. “Achteraf bleek niet dat ze ons een zieke zoon gunde, maar dat ze gewoon zeker wist dat wij zoiets heftigs aankonden. En dat bleek inderdaad zo te zijn.”

Pure liefde

“We hebben geprobeerd om een nieuw leven te bouwen om dit grote verdriet heen. En dat gaat nog steeds met ups en downs.” Het is knokken, aldus Ingrid. “Dat hebben we geleerd van Thom, die heeft dat ook zijn hele leven moeten doen. En als hij het kon, waarom wij dan niet?”

'Alles heeft een dubbele lading gekregen, en is doorspekt met gemis'

Ze haalt ondertussen veel troost uit alle herinneringen aan haar zoon. “Als ik bijvoorbeeld kijk naar foto’s en filmpjes met hem, dan zie ik alleen maar pure liefde.”

Laatste zucht

Hem missen, dat doet Ingrid iedere dag. Maar op sommige momenten is dat gevoel extra duidelijk aanwezig. “Het gemis is bijvoorbeeld intenser op de momenten dat één van zijn vrienden gaat trouwen, of een kind krijgt.” Een ervaring die Thom nooit meer kan beleven. “Alles heeft een dubbele lading gekregen, en is doorspekt met gemis. Al voel ik mij bevoorrecht en blij dat we nog altijd met zijn vrienden mogen meelopen, en deze momenten meemaken.”