Dagboek Catharina #31 | ‘Ik kijk naar mijn hond en voel me heel even gerustgesteld’

28 april 2023 · Leestijd 3 min

· ·

Na het overlijden van haar broer Kees is Catharina op zoek naar streepjes licht. Maar als je rouwt is dat soms lastig.

September 2020 - En dan breekt er ook nog een kies af. Het begin van een reeks reparatiepogingen, ontstekingen en gedoe, totdat de kies uiteindelijk getrokken wordt. Zulke dingen kun je maar moeilijk hebben als je al op je tandvlees loopt.

Natuurlijk, het is een kleinigheid: het stelt niets voor bij alles dat gebeurd is. Toch kan ik het er ook eigenlijk niet bij hebben. Het geeft me nog meer spanning en het gevoel dat het leven uit een aaneenschakeling van dit soort narigheden bestaat. Maar ik zoek naar streepjes licht.

Kwispelen

Op een zonnige nazomerochtend loop ik buiten met de hond, voordat ik naar de tandarts moet. De laagstaande zon tovert alles in prachtige kleuren en streelt wat warmte op mijn huid. Ik kijk naar mijn hond naast me, die kwispelend voort huppelt. Ik neem het waar en voel me heel even gerustgesteld. Dat het leven ook deze momenten kent, al zijn het maar momenten.

Misschien kom ik er zo wel doorheen, denk ik, met veel van deze momenten. Ik kan niet ontkennen dat het leven toch een klein beetje schoonheid kent.

Op mijn tenen

‘U mag daar met de hond helemaal niet lopen mevrouw!’. Een man komt schreeuwend op me af. Hij is boos. Wild zwaait hij met zijn armen en wijst naar een bordje in het grasveld naast het trottoir. We liepen keurig op de stoep, maar blijkbaar mag dat ook niet van meneer.

'Als je rouwt, is een kleinigheid genoeg om van streek te raken'

Overrompeld en van geen kwaad bewust, probeer ik hem wat te sussen. Als zijn woede zakt, loop ik gauw weg. Om de hoek van de straat komen de tranen. Waarom moet het zo moeilijk zijn om gewoon de dag door te komen? Als je het leven toch al zwaar vindt en je jezelf al te veel bent; als je rouwt, is een kleinigheid genoeg om van streek te raken en de moed te laten zakken. Een brekende kies, een schreeuwende man.

‘Trek het je niet aan’, zegt mijn man als ik in tranen thuiskom; ‘die man is gek’. Maar ik voel me leeg en uitgeput. Ik moet op mijn tenen lopen om mijn hoofd boven water te houden. En het water staat me aan de lippen.