Dagboek Catharina #17 | ‘Het voelt alsof ik afscheid neem van mijn eigen leven’

14 oktober 2022 · 06:00

Update: 25 november 2022 · 09:46

Afbeelding van Catharina de Riet - Neven

Geschreven doorCatharina de Riet - Neven

Catharina mist Kees steeds meer. De hele dag door trekken de herinneringen aan haar overleden broer voorbij.

April 2020 - Het wordt alleen maar erger. Het gemis wordt groter en groter. Midden in de nacht als ik even wakker word, is er direct die gedachte: hij is er niet meer. Als een schok gaat het door me heen. Een rilling over mijn rug. Soms huil ik in mijn slaap.

'Hij is er continu in elke stille minuut; hij kijkt, lacht en praat'

En overdag trekken herinneringen voortdurend voorbij als wolken aan de lucht. Ik zie het en voel het, maar ik heb er niets over te zeggen. Ik kan de herinneringen niet kiezen en kan de gedachtefilms niet stoppen. Hij is er continu in elke stille minuut; hij kijkt, lacht en praat. Het is alsof mijn brein uit alle macht probeert hem levend te houden. De herinneringen helder en goed te bewaren, ze her te beleven om hem toch nog nabij te brengen.

Vroeger

Ik droom meer en meer van vroeger; ons leven van toen. Ik droom zelfs van school en mijn oude klasgenoten; herinneringen waar hij niet direct in voorkomt. En toch… het zijn de tijden die we samen doormaakten. Het decor van ons vroegere leven. Steeds meer groeit het besef dat die tijden voorgoed voorbij zijn.

Er was zoveel dat wij samen meemaakten, waar we aan konden refereren in een seconde. Met één woord, een simpel gebaar of alleen maar een blik wisten we beiden het verhaal. Die verhalen zijn nu alleen nog van mij. Ik kan ze nog vertellen, maar ‘van horen zeggen’ is iets anders. Niemand anders dan ikzelf kent ze nog echt. ‘Je had erbij moeten zijn’, zeggen we dan.

'Het maakt me eenzaam'

Het voelt nu als een enorme kloof tussen mij en de rest van de mensen. Ik kan de belevenissen niet meer vertellen, de woorden komen niet over mijn lippen. Alsof ik de kloof daar alleen maar mee vergroot. Het ‘je had erbij moeten zijn’ zal ik dan nog meer voelen. En nog meer de pijn van dat de enige die erbij wás, er niet meer is.

Melancholie

Het maakt me eenzaam. Eenzaam in mijn eigen leven, een leven dat je nooit honderd procent kunt delen. Je bent alleen in je ervaringen, je pijn en je herinneringen. Het ongewild terugkijken voelt alsof ik afscheid neem van mijn eigen leven, alsof ook mijn leven voorbij is. Alle hoogte en dieptepunten trekken aan me voorbij.

Ik voel de pijn en ervaar de mooie momenten bedolven onder melancholie. Alsof ik aan het eind gekomen ben en nog een keer omkijk. Mijn leven gaat dan wel door, maar ons leven is voorbij.