Dagboek Catharina #15 | ‘Voor mij persoonlijk was de lockdown een geschenk’

April 2020 - Terwijl de wereld op zijn kop staat, breekt voor mij een periode van rust aan. Onbeperkte rusttijd. Je hoeft niet naar je werk, niet naar de kapper of de tandarts. Want alles is gesloten. Verjaardagen worden niet gevierd: iedereen moet thuisblijven. En ik wil ook niets anders dan dat. Ik durf het haast niet hardop te zeggen, maar hoe erg de pandemie ook is, voor mij persoonlijk is de lockdown een geschenk.

Ik geef eindelijk toe aan wat ik nodig heb en leef in een laag tempo. Dagen met alleen maar wandelingen met de hond en middagdutjes. De lente is begonnen en de wereld ziet er prachtig uit. Het voelt als een troost; hoe frisgroen het gras is, hoe mooi alles bloeit, hoe hoorbaar de vogels zijn, hoe de mensen het simpele leven en de schoonheid van de natuur weer gaan waarderen.

Juist nu op afstand, voel ik weer aansluiting bij de wereld om mij heen. Ik wil niet meer dat de wereld gaat draaien. Blijf maar stilstaan. Als de lockdown weer een paar weken wordt verlengd, ben ik stiekem blij.

Lege bussen

Het is ondertussen wekenlang stil op straat. Het doet mijn onrustige geest goed. Nu iedereen zoveel mogelijk thuis moet blijven, zijn de straten leeg. De bussen rijden zonder passagiers voorbij en staan hier en daar stil bij verlaten haltes. Ze wachten en niemand stapt in. Het heeft niets met Kees te maken, maar het voelt goed dat alles even stilstaat, en vooral de bussen. Het voelt goed dat het niet meer vanzelfsprekend is er met de bus op uit te gaan. Een bus was voor mij allang niet gewoon een vervoermiddel meer. En mijn wereld stond al stil.

Nu de mensen op straat op één hand te tellen zijn, wordt het zomaar een gewoonte om naar de lege bussen te kijken, steeds als we een rondje lopen met de hond. ‘Zit er iemand in?’ zeggen we tegen elkaar. De leegte heeft iets droevigs en herkenbaars en langzaam verandert er iets in mij. Waren de bussen eerst hard en genadeloos, meer en meer wen ik aan een nieuwe manier van zien. Ik kijk naar binnen. Ze zijn leeg, zoals ik. Ze zijn niet meer zo hard en wreed. De wereld lijkt niet meer onverschillig. En de rust om me heen baant zich zachtjes aan een weg naar binnen.

Weer aan de slag

Juni 2020 - Te vroeg is het voor mij. Na twee maanden thuis mogen we weer naar ons werk en naar school. Iedereen is blij dat de maatregelen versoepeld worden, maar ik word er angstig van. Abrupt komt daarmee een einde aan de periode van stilte. En gelijk blijkt de opgebouwde kracht en innerlijke rust ontzettend fragiel. Ik slaap weer slecht en het is gedaan met de middagdutjes; ook op de vrije dagen vind ik geen rust meer. Ik heb de zenuwen in mijn buik en de spierspanning is enorm. Ik ben gestrest. De knop is om. Terug naar overlevingsstand.

• Inez’ dochter wilde leven, maar verloor de jarenlange strijd tegen anorexia

  Inez’ dochter wilde leven, maar verloor de jarenlange strijd tegen anorexia

• Dagboek Catharina #16 | ‘In gedachten zie ik hem schateren om mijn kneuzenverhaal’

  Dagboek Catharina #16 | ‘In gedachten zie ik hem schateren om mijn kneuzenverhaal’