Dagboek Catharina #16 | ‘In gedachten zie ik hem schateren om mijn kneu­zen­ver­haal’

April 2020 - Hij zou trots op me zijn, denk ik tevreden. Ik wist niet eens dat dat zo belangrijk voor me was. Mijn grote broer trots maken. Maar dat was het wel. Niet dat dat nu de opzet was; ik wil gewoon de lente in huis halen. Tijdens mijn ochtendwandeling pluk ik bloemetjes in de berm en thuis zet ik ze in een vaasje dat ik van hem heb gehad. Toevallig. Het ziet er prachtig uit.

Hij had er altijd al oog voor, voor bloemen en planten. Hij plukte ze, liep rond met een plantennamenboekje op vakantie om ze allemaal te leren kennen. Ik overhoorde hem vroeger als hij plantenkennis leerde op de Land- en Tuinbouwschool. Hij was er heel goed in.

Weet je wat, zeg ik tegen mezelf, ik droog de bloemen. Dan kan ik er nog veel langer van genieten. Ik weet wel dat ik ze op moet hangen op een donkere plek om te drogen, maar staand in een vaasje in een kartonnen doos kan het vast ook. Ik pak een grote doos en zet het vaasje bloemen erin. Drogen maar. Doos dicht en geduld. 

Een week later open ik verwachtingsvol de doos. Mijn mond valt open. Wat een desillusie! De bloemen verwelkt, hun kopjes gebogen, de stelen en blaadjes hangen slap naar beneden. Het droevig verdorde veldboeket is om te huilen. Niks lente in huis; een treurnis is het! Maar in gedachten zie ik hem schateren. Wat zou hij hier om lachen! De kneuzenverhalen vol zelfspot deden het altijd goed bij ons. Dan hadden we de grootste lol. Al wanneer iets als dit gebeurde, zag ik er naar uit het verhaal zo smeuïg mogelijk te vertellen. Ik glimlach bij de gedachte. Maar de schaterlach blijft uit.

• Fons schrijft een indrukwekkend gedicht voor zijn Suus: 'Maar ik heb je nog nooit gemist'

  Fons schrijft een indrukwekkend gedicht voor zijn Suus: 'Maar ik heb je nog nooit gemist'

• Dagboek Catharina #17 | ‘Het voelt alsof ik afscheid neem van mijn eigen leven’

  Dagboek Catharina #17 | ‘Het voelt alsof ik afscheid neem van mijn eigen leven’