Blog Sarah | ‘Elke dag neem ik opnieuw afscheid’

Lachend kijk je in de lens. Er staat een groene smoothie met een roze parapluutje voor je. Je haar is wat verwaaid door de zeewind en je lippenstift verzacht van kleur. Je ogen spreken. Je leeft. Je bent zo tastbaar. Zo echt. En zo dichtbij. Iedere dag weer als ik naar je kijk. Altijd ben je daar. Alsof je nooit bent weg gegaan. Alsof alles is zoals het daar was.

Iedere keer weer als ik voorbij de foto loop, word ik gevangen door je lach, nagekeken door jouw ogen, gevolgd door je blik. Iedere keer weer kijk ik terug. Kijk ik je aan. Neem ik je in me op. Je blonde haar, je zwarte linnen blouse, je handen, je vingers, je nagels, je moedervlekken, de lijntjes in je gezicht, je tanden, je neus, je oren. Alles. Alles neem ik in me op. Dan ben je er.

Schok

En dan ontstaat er een pauze. Een soort kortsluiting. Een val. Een schok. Verwarring. Ik moet mezelf knijpen en telkens weer afvragen of ik droom. Mijn hoofd houdt me voor de gek. Mijn hoofd houdt haar vast. Heel stevig. En mijn hart volgt. Ze is er. En toch ook heel erg niet meer. Maar dit besef komt altijd pas na de val. Na de schok. Alsof ik mezelf iedere dag weer opnieuw moet overtuigen van dat wat ik echt niet wilde -en wil- toch gebeurd is.

Iedere dag opnieuw afscheid

Bijna twee jaar lang doe ik dit. Bijna twee jaar lang is ze er nog in mijn hoofd en in mijn hart. Bijna twee jaar lang neem ik iedere dag weer opnieuw afscheid. Bijna twee jaar lang moet ik mezelf telkens weer laten beseffen dat ik verloren ben. Bijna twee jaar lang is de rouw rauw bij dit besef.

Keer op keer weer brengt het me in verwarring. Want ik kán het nog steeds niet geloven. Wíl het niet geloven. Ben dag in dag uit nog in gevecht met de zwarte werkelijkheid die zich keer op keer weer aan me opdringt. Iedere dag verlies ik opnieuw. De ene dag groot, de andere dag klein. Maar tijd, tijd maakt het niet minder, die pijn.

Ik mis je…