Kevin (22): ‘Ik ben geen dokter, maar dit kan ik nog voor hem doen’
Kevin en zijn vader Marco (52) zijn dagelijks samen bezig, ook met hun gedeelde hobby motorrijden. Als zijn vader na 2,5 jaar ziekte overlijdt, brengt de familie de kist op een bijzondere manier naar zijn laatste rustplek. “Ik ben zo blij dat we het op deze manier hebben gedaan.”
“Ons pap was altijd met motoren bezig,” vertelt Kevin over zijn vader. Die rijdt graag motor, maar is ook veel aan het sleutelen aan de voertuigen. “Zodra ik oud genoeg was voor mijn eigen brommer, sleutelden we samen. We waren bijna dagelijks in de schuur aan het klussen.”
Rijbewijs
Ook Kevin zou graag motorrijden al wil hij tot zijn 21e wachten met het halen van zijn rijbewijs. Maar als zijn vader Marco na wat klachten kanker blijkt te hebben – Kevin is dan negentien – gaat hij direct op rijles. “Ik wist gewoon niet hoelang hij nog zou hebben. Misschien geneest hij wel en rijd je nog tot ver in de tachtig samen door, maar misschien was het ook over zes weken afgelopen.”
Chemotherapie
Pas na veel onderzoeken ontdekken de artsen dat het om maagkanker gaat, maar het blijft onduidelijk waar de kanker precies zit. “Ze zagen het niet op de scans, dus ze zijn maar op de gok begonnen met chemo,” zegt Kevin.
'Ze zijn maar op de gok begonnen met chemo'
Na meerdere rondes chemo wordt uiteindelijk zijn maag verwijderd. “Op het blote oog zag het er volgens de artsen gunstig uit, maar uit een punctie bleek dat er toch kanker zat in zijn darmen en slokdarm.”
Leven en lijden
Kevins vader gaat opnieuw aan de chemo, valt ernstig af en raakt al zijn kracht kwijt. Daar baalt hij van. “Ik stop met de chemo, de kwaliteit van leven gaat nu voor,” vertelt hij het gezin.
En geleefd, dat heeft hij nog, al was de kwaliteit niet altijd even goed. “Het was een lijdensweg,” vertelt Kevin, “maar hij had een enorme levenswil. En daardoor, het klinkt heel lullig, ging hij gewoon maar niet dood. De dokter begreep eigenlijk niet hoe hij het zo lang heeft volgehouden.”
Even iets geks
Ondanks het lijden hebben ze mooie herinneringen samen gemaakt. Met het gezin op vakantie naar Turkije bijvoorbeeld, of samen aan de motoren sleutelen. Kevin herinnert zich één dag goed. Zijn vader vraagt ineens of hij voor hen allebei een flesje drank kan meenemen uit de koelkast.
Marco kan al niet meer eten en drinken, maar wil graag dit moment met zijn zoon beleven. “Dus ik heb met ons pap een shotje gepakt, en buiten aan de tuintafel geproost. Hij heeft het dus niet opgedronken, het ging hem echt om het idee.” Gewoon, even iets geks doen met zijn zoon.
Samen op de motor
“Ons pap had ineens een dag waarop alles af moest. Hij had geen rust, en ik heb de hele dag achter hem aan gerend om samen aan van alles te werken,” vertelt Kevin. Zo moet er ineens nog een put in de achtertuin komen, en wil hij de laatste dingen klaarmaken aan de motor van zijn vrouw.
“Inge, jouw motor is klaar, je moet een rondje gaan rijden,” zegt Marco. “En ik kom met je mee!” Met z’n tweeën rijden ze nog een uur, en dan is het op. Hij krijgt enorme pijn en zal vanaf dat moment niet meer kunnen lopen. “Ik denk dat hij dat voelde aankomen.”
Tranen
“Ik heb ons pap nooit zien huilen, maar in zijn laatste twee weken kwamen de tranen iedere keer als je hem aankeek of een knuffel gaf,” verzucht Kevin. “Hij had het er zo moeilijk mee.”
'Iemand van wie je houdt zo zien aftakelen, dat wil ik niet nog een keer meemaken'
Het is niet alleen lastig voor Marco zelf, ook Kevin vindt het pijnlijk zijn vader zo te zien. “Er was echt niets meer van hem over,” vertelt hij. “Ik hoop dat ons mam nog heel lang leeft. Maar als het zover is, doe het dan maar meteen, zeg ik altijd. Iemand van wie je houdt ruim twee jaar lang zien aftakelen, dat wil ik niet nog een keer meemaken.”
Wachten
Marco heeft ondraaglijk veel pijn. Nadat hij afscheid van zijn familie neemt, wordt hij daarom in slaap gebracht. Hij ligt op een bed in de woonkamer. Naast hem staat nog een bed, zodat de familie bij hem kan liggen.
“Ik wilde daar niet te veel bij zijn,” vertelt Kevin, “dus was ik vooral in de schuur bezig.” Toch voelt hij uiteindelijk de behoefte om naar zijn vader te gaan. “Ik kroop naast hem, en hij is heel snel daarna overleden. Alsof hij op me gewacht heeft.”
Rouwmotor
Voor de familie is het duidelijk dat ze geen “saaie” rouwwagen willen. De kist van Marco gaat op een rouwmotor, en Kevin rijdt er op zijn eigen motor achteraan. “Er was echt geen mooiere manier voor mij, en ik denk dat ons pap dat ook had gevonden.”
“Er reden nog een man of veertig op de motor achter ons, en de hele buurt stond buiten. Het was bijna een soort feestje.” Snel voegt hij toe: “Niet dat we blij waren natuurlijk, maar het was echt een waardig afscheid.”
Nieuw thuis
“Toen ons pap zijn einde naderde, heb ik op mijn werk gezegd: ik blijf thuis. Ik kan dit niet meer overdoen.” Maar na zijn overlijden pakt Kevin het helemaal anders aan. Al enkele dagen na de uitvaart gaat hij weer de volle veertig uur aan het werk. Ook koopt hij een week later zijn eerste huis.
'Het was echt een waardig afscheid'
“Als ik stress heb, dan wil ik graag dingen ondernemen. Ik wil dan niet stilzitten,” legt hij uit. “Maar ik zit nog steeds weleens in het nieuwe huis op de trap en denk: waar ben ik toch aan begonnen? En wat heb ik hem hard nodig.”
Alpe d’HuZes
“Als ik slecht in mijn vel zit, dan stap ik op de motor en ga een stuk rijden. Het liefst pak ik dan de motor van mijn vader, en dan heb ik toch het idee dat we samen zijn.”
Op diezelfde motor heeft hij recent een bijzondere reis gemaakt. “Ons mam en ik zijn naar Frankrijk gereden, de as van ons pap ging mee.” In Frankrijk doet Kevin mee aan de sportieve actie Alpe d’HuZes en haalt daarmee veel geld op voor onderzoek naar kanker. “Ik ben geen dokter, maar dit kan ik nog voor hem doen,” sluit hij af.
Lees ook over:
Nicole verliest haar vader: ‘Als ik de ziekte ook heb, dan hoop ik te gaan zoals hij’
Lees ook over:
Gedicht Catharina | 'Zoals je altijd achter me stond'
Geschreven door
Jip
