Blog Sarah | ‘Foto’s bekijken is een confrontatie met het heden’
11 september 2018 · 00:26
Update: 5 februari 2025 · 10:20
Sarah krijgt de vraag om gezinsfoto’s van vroeger en nu op te sturen. Een confronterende vraag. ‘Op de foto’s van het heden zal mijn moeder ontbreken.’
Foto’s
‘Kunnen jullie alsjeblieft foto’s opsturen van jullie gezin vroeger en jullie gezin nu?’ Een hele simpele vraag die opeens heel ingewikkeld is. Ik blokkeer direct. Ik wil de oude foto-albums niet bekijken. Dat doet zo’n pijn.
Confronterend
Want ik weet: op de eerste bladzijde van het allereerste album zie je twee jonge mensen met een stralende blik de camera in kijken. Het zijn mijn ouders. Ze houden mij, hun eerste kindje, stevig vast. Ook weet ik dat op de foto van mijn eerste verjaardag mam mij vasthoudt terwijl ik met mijn handen in een slagroomtaart graai. Ik zie de vele foto’s van het hele gezin op vakantie voor me, evenals de o zo charmante schoolfoto’s waar mijn moeder de meest lieve teksten bij geschreven heeft.
‘Het is een te harde confrontatie met het heden’
Ik pak het album, maar ik kan het niet. Ik durf het niet. Het is te confronterend. Het is een te harde confrontatie met het heden. Een te groot gemis. Op foto’s van het heden zal mijn moeder ontbreken. De puzzel is niet meer compleet. Het eens zo complete gezin mist opeens een moederhart.
Pijnlijk
Tegelijkertijd wil ik alle foto’s erbij pakken en mijn moeder aan iedereen laten zien. Wil ik over haar vertellen. Haar erbij betrekken en soms een beetje doen alsof ze er nog is. Haar levend houden en haar er laten zijn. Maar het mes snijdt aan twee kanten, want terwijl ik dat het liefste doe, doet het ook de meeste pijn. Omdat ik stiekem wel weet dat ze er nooit meer bij zal zijn. Dat maakt het over haar praten ook pijnlijk.
‘Het gemis is vlijmscherp’
Vooral wanneer er plotseling heel direct een vraag komt. Wanneer iemand niet weet dat ze er niet meer is en vraagt naar mijn moeder. Of wanneer ik gewoon neutraal over haar probeer te vertellen. Over haar leven en over haar zijn. En ik in mijn verhaal opeens realiseer dat dat alles niet meer is. Dat gemis is zo vlijmscherp dat het vaak tranen geeft. Maar ik wil graag vertellen over mam. Het liefst zonder tranen. Want dan is het goed. Maar tranen horen er nu voor altijd bij. En misschien is dat oke, en laat ik met iedere traan een boom vol liefde groeien die bij mijn allerlaatste traan tot aan de hemel zal reiken.
Meest gelezen
- Lars maakt een einde aan zijn leven door sextortion: ‘Het voelt een beetje als moord’
Jojanneke en de sextortiontapes - aflevering 1
Lars maakt een einde aan zijn leven door sextortion: ‘Het voelt een beetje als moord’
- Tien jaar na haar dood is Joys nog steeds de spil van haar vriendengroep
‘Tranen gelachen, onnozel gedaan en ten slotte het licht uit gedaan’
Tien jaar na haar dood is Joys nog steeds de spil van haar vriendengroep
- Hans Groot verloor zijn vrouw in Mexico: ‘Toen ik bij het ziekenhuis kwam, werd ik tegengehouden’
Hans Groot verloor zijn vrouw in Mexico: ‘Toen ik bij het ziekenhuis kwam, werd ik tegengehouden’
Lees ook
- Ellen van der Veer over haar vader Arie: 'Toen stierf papa en ik had geen lied'
Ellen van der Veer over haar vader Arie: 'Toen stierf papa en ik had geen lied'
- 'Glenn wilde niet dood, maar hij wilde dat dit stopte'
Jojanneke en de sextortiontapes - aflevering 3
'Glenn wilde niet dood, maar hij wilde dat dit stopte'
Ontvang bemoedigende artikelen & verhalen in je mailbox
We sturen je elke week een selectie van indrukwekkende verhalen en inspirerende artikelen.
Lees onze privacyverklaring.