Blog Sarah – ‘Voor mij is dit verlies een open einde’

Mama

‘Mijn ouders wonen in Limburg’, zeg ik. Terwijl ik het zeg weet ik niet of ik niet moet zeggen dat alleen mijn vader daar nog woont. Misschien wel. Maar dan is het verlies weer zo aanwezig. Dan zeg ik indirect dat mijn moeder er niet meer is en eigenlijk wil ik dat gewoon niet. Tevens ben ik dan bang dat de ander gaat vragen of mijn ouders bijvoorbeeld gescheiden zijn. En dan ontkom ik er, oprecht als ik ben, niet aan de waarheid te vertellen.

Ik ben bang dat ik uiteindelijk moet zeggen dat mijn moeder er niet meer is. Bang dat ik moet zeggen dat ze overleden is. En als ik dat hardop zeg, raakt het me meer. Dan is het echt. Zeggen dat ze overleden is, vind ik heel moeilijk. Het op papier zetten ook. Want dan is dat zo. Dan is het echt waar. En ik weet dat het zo is, maar soms wil ik het niet weten en vooral niet voelen.

Vasthouden

Ik voel haar liever nog als dichtbij. Voor mij is ze ook eigenlijk niet ‘weg’. Ze zit nog in alles. Ze blijft bij me horen want ze is mijn moeder. Maar tegelijkertijd is ze ook niet meer hier. Kan ik haar niet vasthouden, geen zoen geven en zegt ze niets terug als ik tegen haar praat. Dat verwart me. Alsof ik mezelf iets voor wil houden. Vasthoud aan een illusie. Mezelf voor de gek houd.

Open einde

Wanneer ik haar graf bezoek is het ook té echt. Ik wil de woorden ‘graf’, ‘dood’, ‘gestorven’ enzo eigenlijk niet gebruiken. Ik wil eigenlijk niet weten dat ze begraven is en ik haar nooit meer kan echt kan zien of voelen. Enerzijds verlies je niemand die je in je hart bewaart maar anderzijds zegt een aanraking soms meer dan je hart je alleen kan laten voelen. Stiekem zoek ik die aanraking. Tegen beter weten in. En misschien vind ik ‘m nooit. Maar dan heb ik er wel altijd in geloofd en hoef ik niet ‘nooit meer’ en ‘voorgoed’ te zeggen. Lees ik geen slotcouplet en sluit ik geen boek. Nee. Voor mij is dit verlies een open einde. Een nooit eindigend verhaal dat ‘mama’ heet.