Blog Sarah | Die laatste keren

‘Je hebt een herinnering met Han’. Ik zie een foto van een strandstoel bij een strandhuisje. Zon. Zee. Strand. ‘Twee jaar geleden’ staat erbij. Een plaatje waar je blij van wordt. Als je het verhaal erachter niet kent. April 2017. Noordwijk aan Zee. Mijn moeders ‘tweede thuis’. Het was prachtig weer. De zon scheen. We genoten. Maar iedereen wist -iedere minuut en iedere seconde van de dag- dat dit de laatste keer zou zijn. De laatste keer dat we samen in Noordwijk zouden zijn. Niemand zei het. Iedereen dacht het.

De laatste keer?

De weken en maanden daarvoor waren er al verschillende momenten waarop ik telkens dacht ‘zou dit de laatste keer zijn?’. Je ontkwam er niet aan. Messteken. De harde realiteit. Maar ook het besef; ‘LEEF!’, ‘pluk de dag’ en ‘Geniet!’ met een grote zachte G. We deden het. Proostten op het leven. Pakten mee wat mee te pakken viel. Leefden. Volop. Want als je weet dat je verliezen zal -het leven of iemand die je dierbaar is- dan twijfel je niet, dan ga je.

‘We lachten, we huilden, we leefden en lieten stil los’

Zo gingen we dus ook naar Noordwijk. Naar de zee. In een strandhuisje. Pontificaal op een van de allermooiste plekken. We deden het. We boekten, namen vrij en gingen gewoon. Het weer deed mee. Wat een heerlijke zonnige dagen hadden we daar. We lachten, we huilden, we leefden en lieten stil los door keihard vast te houden.

Het naderende slotcouplet

Toen we op de laatste dag de deur achter ons dicht trokken, hoorde we ‘klik’. Een definitieve ‘klik’. Weer een deur ging dicht. Weer een bladzijde omgeslagen. Weer een stapje dichterbij het naderende slotcouplet. Maar we hadden wel weer een heel mooi en memorabel hoofdstuk toegevoegd.