Blog Petra | ‘Terug naar normaal is voor mij niet meer mogelijk’

Perfecte dag

Ik sta voor het raam in de achtertuin. Het is een zonnige dag in het vroege voorjaar. De zon schijnt en de eerste krokusjes staan te pronken in de tuin. Het is een perfecte dag.

Als de poort open gaat, zie ik Laura de tuin inkomen. De eerste zonnestralen geven haar gezicht meteen een bruine tint. Ze lacht naar me en kijkt een beetje schuldbewust. ‘Sorry dat ik zo lang ben weggeweest’, zegt ze.

‘Als de poort open gaat, zie ik Laura’

Wat ben ik blij! Want wat heb ik haar lang niet gezien. Al die tijd heb ik haar verschrikkelijk gemist. Maar nu is ze er weer. Het normale leven kan weer beginnen. Ik hoef niet meer verdrietig te zijn.

Schrik

Maar tegelijk schrik ik ook. Want hoe kan het dat ze daar nu ineens staat? Ik had toch voor altijd afscheid van haar genomen?

Ik word wakker van mijn eigen gejaagde ademhaling. Ik heb gedroomd en ben in de war. Zó levensecht voelde het! Er zijn een aantal minuten nodig om tot mezelf te komen. Om te bedenken dat Laura hier niet echt was. Weg is de euforie. Terug de rouw en het missen. Het verdriet komt extra hard binnen.

Persconferentie

’s Avonds kijk ik naar de persconferentie over de coronapandemie. Mark Rutte spreekt over perspectief voor de toekomst en de terugkeer naar het normale leven. Ik hunker net als iedereen naar een leven waarin we weer naar het normale kunnen en elkaar mogen omhelzen.

‘Mijn leven zal nooit meer normaal worden’

Maar tegelijk besef ik: mijn leven zal niet meer normaal worden. Wanneer je een kind verliest is het leven voorgoed veranderd. Het wordt niet meer zoals voorheen. Je kind verliezen, is je verdere leven lang missen.

Onomkeerbaar

Terug naar normaal zou zijn: teruggaan naar meer dan drie jaar geleden. Toen Laura er nog was. Toen ik haar kon zien en horen. We elkaar konden omhelzen en taartjes gingen eten bij de Hema, of konden fietsen in het bos. Terug naar normaal zou zijn: samen spelletjes doen, of kamperen en lange gesprekken voeren op een luchtbed in een tentje.

Terug naar normaal is in voor mij niet meer mogelijk, ik kan de tijd niet terugdraaien. De dood is onomkeerbaar.

Zonder Laura

Ook perspectief hebben voor de toekomst is relatief. Nu ik weet dat ik Laura niet meer in mijn leven heb moet ik mijn leven anders inrichten, wil ik het doorstaan. Perspectief zonder de aanwezigheid van Laura… Alleen al het bijstellen van dat perspectief is een vrijwel onmogelijke opdracht.

‘Ooit komt Laura ‘mijn tuintje’ weer binnenlopen’

Perspectief

Toch is dat perspectief er wel. Al is het dan nu niet altijd zichtbaar of voelbaar. Ook al heb ik er in mijn leven nu niets tastbaars aan en wordt mijn verdriet er niet minder van.

Want ooit… Ooit ga ik mijn Laura weer zien! Dan is het voor altijd voorjaar, of zelfs zomer, en komt ze ‘mijn tuintje’ weer binnenlopen. En dán blijft ze voor eeuwig bij me, om niet meer weg te gaan.