Blog Petra | ‘Mijn kinderen ontbreken op de familiefoto’s’

Nieuwe fotolijst

Ik ben op bezoek bij mijn moeder. Even een ochtendje bijpraten onder het genot van een kopje koffie. Voor haar verjaardag kreeg ze een digitale fotolijst. Wat is ze blij met haar cadeau! Ze is niet zo handig met social media, maar met deze gadget kan ze de foto’s van haar kinderen, klein en achterkleinkinderen bekijken.

‘Ga hier even zitten,’ zegt mijn moeder. ‘Dan kan je leuk de foto’s bekijken.’ Ik neem even de tijd en zie ze voorbij komen. De plaatjes van haar kleinkinderen. Leuke koppies, vrolijke mensen, sneeuwpret of een fijne wandeling: van alles komt er voorbij. Leuk om even mee te genieten.

Lennard en Laura ontbreken

Maar terwijl ik zit te kijken bekruipt me een verdrietig gevoel. Want tussen al die vrolijke updates ontbreken óók foto’s: die van Laura en Lennard. Het is al meer dan drie jaar geleden dat de laatste foto van Laura gemaakt werd. Recentere foto’s zullen er niet meer komen.

‘Recente foto’s komen niet meer’

Natuurlijk ontbreken mijn jongste twee niet in de rij, maar: hoe zouden ze er nu uit hebben gezien? Hoe zou hun leven verder zijn gegaan? Ik vraag het me af, maar het is tevergeefs. Mét het missen van die foto’s besef ik ook weer hoe groot het verdriet is om hen en de impact die dat heeft. En dat doet heel veel pijn.

Tranen in mijn ogen

Daar zit ik dan, met de tranen in mijn ogen en met een brok in mijn keel. Ik slik het weg, want ik wil het plezier dat mijn moeder heeft niet bederven. In de tijd dat zij voor koffie zorgt, probeer ik me te herstellen. En als we aan ons bakkie zitten, complimenteer ik haar met het mooie cadeau.

‘Ik slik de tranen weg, want ik wil het plezier van mijn moeder niet bederven’

Onrust

Thuisgekomen zit het me niet lekker. Het niet benoemen van het verdriet dat ik voel, is het een beetje ontkennen. En daar ben ik eigenlijk niet zo van. Het wegstoppen geeft me onrust. Het komt dan vaak op een andere manier naar boven waardoor ik me niet oké ga voelen.

Ik bedenk dat mijn moeder misschien wel hetzelfde gevoel heeft. Dat ze de foto’s van Laura en Lennard ook mist. Misschien dacht ze net als ik, dat ze het nu maar even niet moest zeggen en draaien we zo alle twee om het verdriet heen.

‘Mijn moeder heeft hetzelfde verdriet’

Ik neem me voor om de volgende keer te benoemen wat me verdriet doet. Dat er geen nieuwe foto’s van Laura en Lennard bij kunnen komen. Dat er van hen geen nieuwe herinneringen zullen zijn. Dat ik hen zo ontzettend mis. Verdriet delen is niet altijd makkelijk, maar toch goed om te doen. Samen verdriet hebben voelt in elk geval een beetje minder eenzaam dan het alleen te moeten ondergaan.