Blog Monique | ‘Geen kind zou dit hoeven doen, met de as van zijn vader op reis’
Monique en de kinderen gaan op reis. Terug naar Italië, waar haar man Richard zo graag kwam, om zijn as uit te strooien. “Het voelt alsof we hem naar zijn laatste thuis brengen. De plek waar hij het gelukkigst was.”
Een paar weken geleden vertrokken we naar Italië. In de rugzak van Storm zit de reisurn met de as van Richard. Zijn oudste zoon, ik voel me trots en tegelijkertijd ontroert het me. Storm voelt zich zichtbaar verantwoordelijk. En toch… Geen kind zou dit hoeven doen.
Herkenning
Eenmaal in Italië herkent Storm veel van onze vroegere vakanties. Het strand, de ijssalon. Allemaal mooie herinneringen komen bij hem terug. Bij mij ook, al raakt het ook aan onze laatste reis daar, toen Richard zo ziek was.
'Hij had precies aangewezen waar hij uitgestrooid wilde worden'
Hij had toen precies aangewezen waar hij graag uitgestrooid wilde worden in zee. En dat is wat we dit keer, tien jaar later, gaan doen.
Papa
Voor Matteo is deze reis anders. Geen ballast van de laatste keer dat we daar waren, tien jaar eerder. Al heeft hij destijds, in mijn buik, vast mijn spanning gevoeld. Matteo kijkt nu gewoon uit naar de vliegreis en het zwemmen in de zee. Dat dat nog koud kan zijn, maakt hem niet uit.
De hele reis spreekt Matteo over papa. En dat terwijl hij hiervoor zijn vader altijd ‘Richard’ noemde. Ik vermoed dat de verdeling van de as, een paar weken eerder, ervoor gezorgd heeft dat het minder abstract voor hem is. Een belangrijke ontwikkeling voor hem, die hem hopelijk ook iets dichter bij zijn papa brengt.
Lees ook over:
Blog Monique | ‘Opnieuw besef ik de absurditeit van de situatie’
Samen spelen
Dominic herkent de plek in Italië niet meer. Ze was nog erg jong toen ze er voor de laatste keer was, pas vijf jaar oud. Zonder dat ze het doorheeft, speelt ze precies zoals toen en heeft ze grote lol met Matteo.
'Het is fijn om er opnieuw te zijn. Samen'
Storm laat hem op de rotsen lopen, zoals zijn vader dat vroeger bij hem deed. En samen spelen ze in de zee tot hun lippen bijna blauw worden. Het is fijn om er opnieuw te zijn. Samen.
Zoals vroeger
Op zaterdag staat er weinig wind en we besluiten dat dit het moment is om de as uit te strooien. De zon breekt door en de warmte is goed voelbaar, al is het pas april. En ondanks dat Richard gewoon bij ons thuis hoort, voelt het ook alsof we hem naar zijn laatste thuis brengen. De plek waar hij het gelukkigst was.
Op het terras proosten we op Richard en de kinderen spelen.
Precies zoals vroeger.
Lees ook over:
Blog Nienke | ‘Het zijn misschien vreemde vragen die door mijn hoofd schieten’
Lees ook over:
Dana en Ruben verliezen hun tweejarige dochter door een hersentumor
Geschreven door
Monique Mooren
