Blog Monique | ‘De artsen vertelden mij wat ik niet wilde horen’

Het is een rustige zondag en ik geniet van een boek waar ik eindelijk even tijd voor heb. Bas is op zoek naar Matteo, die buiten speelt met zijn vrienden. Al dagen zijn ze bezig met het maken van een stuntbaan, met rubberen matten op het gras in het park. De jongens sjouwen wat af en zijn trots op het resultaat.

Vallen

Als er aangebeld wordt, is daar het vriendje van Matteo. Of ik mee wil komen, want Matteo is gevallen. Snel trek ik mijn schoenen aan en haast mij naar het park.

Van veraf hoor ik Matteo al huilen. Hij zit in het gras, zijn gezicht wit weggetrokken en het zweet staat op zijn voorhoofd. Zijn rechterschouder hangt een stukje lager. Bas is er ook al en probeert hem te troosten. Aanraken mag niet, dat doet te veel pijn.

Eerste hulp

Even later zitten we in de auto op weg naar de huisartsenpost. Bij iedere bocht gilt Matteo het uit. Gelukkig zijn we op de eerste hulp meteen aan de beurt. Er worden foto’s gemaakt en de dokter komt kijken. Matteo’s sleutelbeen is gebroken.

De dokter praat met Bas. Dat irriteert me. Ik ben toch Matteo’s moeder? Die gedachte vind ik tegelijkertijd stom van mezelf, want ik ben juist blij dat Bas mee is, en dat we dit samen doen.

Misschien is het de omgeving, de eerste keer in tien jaar tijd terug op de eerste hulp. Een plek waar ik vaak ben geweest met Richard. Ik herinner me al die keren dat ik met de dokters sprak, momenten waarop ze mij vertelden wat ik niet wilde horen. En de keren dat ik weer alleen naar huis ging, omdat Richard moest blijven. Mijn irritatie is voornamelijk de weerstand om opnieuw in dit ziekenhuis weer te zijn.

Samen

Deze keer ga ik niet alleen naar huis. Samen met Bas, en Matteo in de rolstoel, gaan we naar de uitgang. Nu herken ik waar we zijn. Ondanks de verbouwing van het ziekenhuis, is veel hetzelfde als in Richards tijd. Ik voel de tranen opkomen.

Bas ziet het, en wil me geruststellen. In plaats daarvan wil ik alleen maar naar huis en sterk blijven.

Machteloos

De eerste nacht is een drama. Matteo heeft ondanks de pijnstilling veel pijn. Hij jammert dat hij zijn arm eraf wil halen. Ik troost hem, maar voel me machteloos. Dit kan ik niet voor hem oplossen. Net als ik niets aan Richards ziekte kon doen.

Na een gebroken nacht ben ik opgelucht als het weer licht wordt. Bas maakt al een kop koffie voor me, en even leun ik tegen hem aan. Het is fijn om er niet alleen voor te staan, zoals ik dat tijdens Richards ziekte en na zijn overlijden wel stond.

Mijn moederlijke bezorgdheid maakt overuren, maar het gaat gelukkig iedere dag weer iets beter met Matteo. Misschien is er binnenkort wel ruimte om het verdriet te voelen dat het ziekenhuisbezoek omhoog haalde. Of om mijn boek uit te lezen.

• Blog Bianca | ‘Door een bizarre speling van het lot lig ik op dezelfde verpleegafdeling als waar Paul lag’
• Kevin (22): ‘Ik ben geen dokter, maar dit kan ik nog voor hem doen’