Blog Bianca | ‘Door een bizarre speling van het lot lig ik op dezelfde ver­pleeg­af­de­ling als waar Paul lag’

In één seconde is het gebeurd. Na mijn dagelijkse sportmoment wil ik onder de douche stappen als ik – bam – uitglijd. Daar lig ik. Op de grond. 

Ik voel een pijnlijke blauwe plek op mijn bil en rug opkomen, al zijn die bijzaak. Mijn pols doet ontzettend veel pijn en nu ik ernaar kijk, zie ik meteen dat het foute boel is. Een bezoek aan de eerste hulp is geen overbodige luxe.

Berichtje naar de meiden

Razendsnel schiet ik in de regelmodus; de geschilde aardappelen laat ik voor wat ze zijn. Vanuit de auto stuur ik zo goed en zo kwaad als het gaat een berichtje naar de meiden. Niet wetende dat ik die nacht niet thuiskom. 

In principe is dat geen probleem. Straks is mijn vriend Rich weer thuis. De kinderen zijn inmiddels oud en zelfstandig genoeg om even alleen te blijven.

Gedachten en gevoelens

Maar toch, zoiets onverwachts als een ziekenhuisopname triggert gedachten en gevoelens uit het verleden. Ik maak me meer zorgen om de meiden en wat dit met hen doet dan om mijn gebroken pols. 

De meiden hebben me nodig. Ik ben de enige die ze nog hebben. En juist ík ben er niet. Mijn gedachten gaan met me op de loop. Ik moet mezelf herpakken.

Aanspreekbaar zijn

De breuk is gecompliceerd en ik word geopereerd. Ik sta erop dat ik een plaatselijke verdoving krijg. De meisjes wil ik meteen gerust kunnen stellen na de ingreep. Ik moet aanspreekbaar zijn. 

Na de operatie word ik naar de verpleegafdeling gereden waar ik een nacht blijf. Omdat er geen plaats is op de afdeling Orthopedie word ik naar een andere afdeling gebracht.

Niet slapen

Mijn maag krimpt ineen als ik merk waar ik ben: op de verpleegafdeling van de Neurochirurgie. Dé afdeling waar mijn man Paul vaak werd opgenomen tijdens zijn ziek zijn. De plek waar hij twee dagen voor zijn dood lag en waar hij te horen kreeg dat de artsen niks meer voor hem konden doen.

'Mijn gedachten dwalen af naar wat we op deze afdeling hebben meegemaakt'

Die nacht kan ik niet slapen. Mijn gedachten dwalen af naar wat we op deze afdeling hebben meegemaakt. Hoe Paul een filmpje voor ons opneemt, dat we alléén mogen bekijken wanneer hij de operatie niet overleeft. Hoe hij mijn beste vriendin vraagt om voor mij te zorgen als de operatie niet goed afloopt.

Hoe hij veel te vroeg en eigenwijs weer naast zijn bed staat om zelfstandig naar de wc te gaan. Hoe de dokter een test doet, waaruit blijkt dat Paul links geen zicht meer heeft. Hoe zijn moeder Pauls lievelingskost brengt -boerenkool met worst- en hoe het Paul met moeite lukt om zelfstandig te eten.

Hoe Paul vanaf deze afdeling aan zijn laatste reis naar huis begint om afscheid te nemen…

Voelen

Nu lig ik hier, met een simpele gebroken pols. De cirkel is rond. Ik heb weer even mogen voelen wat al die ervaringen met me deden en doen. Het is oké. De volgende ochtend loop ik het ziekenhuis uit. 

• Blog Bianca | Hoe kan ik vergeten dat hij dood is?

  Blog Bianca | Hoe kan ik vergeten dat hij dood is?

• Blog Anemoon | 'Ik moest ook afscheid nemen van wie Mees zou worden'

  Blog Anemoon | 'Ik moest ook afscheid nemen van wie Mees zou worden'