Blog Jurgen | De volledige perfectie van een onbezorgd kind

December is de maand die voor vele mensen gezonde spanning oproept. De Sint is weer in het land met zijn Pieten. Ook bij mij roept het nervositeit op. Oncontroleerbare spanning, waarvan ik allang weet waar hij vandaan komt. Het is niet de angst of ik dit jaar braaf ben geweest, dat ben ik namelijk al jaren niet meer, of de spanning wat ik dit jaar in mijn schoen zal aantreffen. Nee. Het is de spanning voor wat er weer aan komt, de herinneringen aan een klotemaand, waarin we klap op klap kregen te verduren. De decembermaand.

Ik probeer dit jaar om er een andere, positievere wending aan te geven en ga daarom op zoek naar mooie, dierbare herinneringen. Die zijn er zeker, maar de schaduw van de slechte maand december ligt als een deken over deze herinneringen heen.

Alles intact, alles in verhouding

De zoektocht naar mooie momenten begint in Luna’s slaapkamertje. We hebben de kamer na haar overlijden volledig intact gelaten. Al haar verzamelde knuffels liggen bijvoorbeeld nog op haar bed.

Als ik de lade van haar mini-bureautje opentrek, en haar knutselspullen vind, zie ik Luna weer in mijn gedachten aan tafel zitten. Alle potloden netjes gepunt en het papier uitgestald om te worden voorzien van een perfecte tekening. Want dat was ze zeker, een perfectionist. Alle kleurtjes netjes binnen de lijntjes, Vier vingers en één duim als ze een mens tekende. Alles in verhouding.

Volledige concentratie

Als een flits komt één van onze laatste projecten voorbij die we nog samen hebben geknutseld. Een 3D-pennenbak in de vorm van een schoen. Het moest een eenvoudig project zijn, maar we hebben hier letterlijk een halve middag over gedaan, omdat de oog-hand coördinatie wat te wensen over liet op dat moment.

Ik pak de schoen vast en laat hem door mijn vingers glijden. Er flitsen momenten door mijn hoofd dat we samen aan de knutsel zijn. Moederdag, verjaardagen, surprises, zomaar knutselen. Ja, vooral dat spontane knutselen mis ik intens. We voerden dan gesprekjes over alledaagse dingen, over school, over haar bestie, over wat onze volgende vakantie zou worden. Wat me dan vooral bijblijft, is dat ze tijdens deze gesprekken altijd door knutselde. Volledig geconcentreerd op haar project, volledige perfectie van een onbezorgd kind.

Dierbare herinneringen

Ik denk dat ik maar weer eens ga knutselen. In de hoop dat het vooral mijn dierbare herinneringen aan het knutselen met Luna naar boven blijft halen. En het me de innerlijke rust geeft die ik nodig heb om de decembermaand door te komen.

Wat mis ik toch het knutselen met je, lieve Luna.

Ik mis je ….

• Blog Jurgen | 'Is Luna voor anderen alleen nog een kalendermomentje?'

  Blog Jurgen | 'Is Luna voor anderen alleen nog een kalendermomentje?'

• Zo rouwen mannen (anders dan vrouwen)

  Zo rouwen mannen (anders dan vrouwen)