Blog Jurgen | 'Is Luna voor anderen alleen nog een ka­len­der­mo­ment­je?'

“Je doet het goed, Jurgen”, zegt mijn psycholoog. We zijn de intervallen van onze gesprekken aan het verruimen. We praten steeds vaker over alledaagse dingen. De paniekvragen worden minder. En waar ik vroeger niet wist hoe ik op bepaalde situaties moest anticiperen, gaat me dat tegenwoordig makkelijker af.

Staan blijven

Ik begrijp zijn conclusie wel, maar als ik in vogelperspectief naar mezelf kijk denk ik: hoe houdt mijn gezinnetje zich staande na alles wat we hebben meegemaakt?

Het voelt alsof we een bovenmenselijke prestatie leveren. Met je leven door gaan nadat het vreselijkste is gebeurd. Het overlijden van je dochtertje en zusje. Na amper 6 jaar zonder Luna besef je des te meer dat de wereld heel hard doordraait.

Kalendermomentje

Ik vraag me wel eens af of Luna vergeten wordt. Ik snap dat iedereen verder gaat met zijn leven en op de belangrijke momenten op Luna terugkijkt. Ik bedoel, haar geboortedag en sterfdag zullen voor sommigen een kalendermomentje zijn.

We hebben in de afgelopen paar jaren mensen afstand zien nemen van ons. Niets mis mee, ik begrijp die keuze. Want het valt niet mee om je in te beelden om een kind te verliezen en dan weer het leven op proberen te pakken. Maar we hebben ook mensen dichterbij zien komen.

Daarom nemen we bewust mensen mee in het lief en leed dat wij als gezin meemaken. Ik post regelmatig iets over Luna op social media, op onze blog voor lotgenoten, en laat de buitenwereld regelmatig weten dat het hard werken is voor ons rouwend gezinnetje.

Onuitputtelijk

Maar af en toe denk ik: waar doen we het voor? We hebben Luna beloofd om “door te gaan als gezin”.

Dan land ik maar weer snel uit mijn vogelvlucht op aarde en doe ik de dingen die ons kracht geven. Het onuitputtelijk benoemen van hoe trots we zijn op Luna en ons gezin.

Met ons vieren

Ik denk dat ik de sessies met mijn psycholoog voorlopig maar met regelmaat in blijf plannen. Vaak ziet iemand die wat verder van je af staat beter wat je goed doet en durft te benoemen. Tot de volgende sessie eraan komt zal ik nogmaals mijn vleugels uitslaan. Ik zal mijzelf en mijn gezin bekijken in vogelperspectief en vol trots zeggen:

We doen het toch maar even met ons vieren. Ja, ik zeg bewust: met ons vieren.

Ik, mijn vrouw Karin, mijn dochter Senna en natuurlijk in ons hart gesloten, mijn kleine dondersteen Luna.

• Blog Bianca | Mag je lachen om de dood?
• Blog Jurgen | 'Het besef dat mijn kleine meid ons gaat verlaten maakt me verdrietig en trots'