Blog Jeroen | 'Uitjes plannen? Ik durf maar vier weken vooruit te kijken'
Hoe plan je afspraken als je niet weet of je dan nog leeft? Jeroen doet het maar gewoon. Ondanks dat de moed hem soms in de schoenen zakt, hup, afspreken met de kookclub.
Het is niet uit te leggen hoe het is om ongeneeslijk ziek te zijn. Dat is geen zielige conclusie maar een simpel feit. Het is namelijk allesbepalend en ongrijpbaar tegelijk, enkel omdat ik gewoon niet weet hoe het leven en de dood zich ontwikkelen op korte termijn. Een heel praktisch effect is hoe ik omga met de agenda.
Slechte grappen
Zelf maak ik te pas en te onpas slechte grappen over mijn levensverwachting. Gewoon omdat ik het niet kan laten. Een voorbeeldje. Mijn vader vraagt: ‘Zullen we na de persconferentie weer eens naar die brouwerij bij jullie in het dorp gaan?’. Waarop ik dan antwoord: ‘Prima, als ik er dan nog ben’.
Ik vind dat een echte dijenkletser, maar hij kan dat niet zo goed waarderen.
De moed zakt me soms in de schoenen
Serieus ziek zijn legt een zwarte schaduw over mijn agenda. Daar waar jij rustig de zomervakantie plant, de verjaardagen van de kinderen invult en dat etentje bij vrienden ver weg vastlegt, durf ik maximaal vier weken vooruit te kijken. Na mijn twee kuren en misschien de CT-scan. Wat later komt is meegenomen, maar nooit zeker. Je weet niet hoe het gaat.
Natuurlijk ga ik er, zolang ik me prima voel, niet vanuit dat het binnenkort einde oefening is. Maar als ik eerlijk ben: de moed zakt me wel eens in de schoenen. Zeker als ik beroerd ben van de chemo. Mijn leven wordt immers bepaald door een vrij kansloze situatie.
CokeClub
Wat heeft het allemaal voor zin om dingen af te spreken, om enthousiast uit te zien naar leuke uitjes of weer eens flink achter het fornuis tekeer te gaan met de CokeClub (maandelijkse kooksessies met bevriende stellen)?
En toch. Toch is dat de enige manier om door te gaan. Juist wél die agenda volgooien. Afleiding, lol, eropuit, dingen ondernemen met je gezin.
Vliegtuig
Want als mijn kinderen nu vragen: ‘Wanneer gaan wij eens met het vliegtuig?’, zeg ik niet: ‘Bekijk het lekker even, jouw tijd komt nog wel’. Ik ga kijken wat tickets en een hotelletje in Venetië kosten in het voorjaar. Ik moet simpelweg nu doen wat ik wil, want er is nul garantie dat het over een paar maanden nog kan.
En dus sta ik vrijdag in de keuken met vrienden cheddar risotto en pasta al limone te fabriceren, in de hoop dat ik de zalmmoot ditmaal niet verpest. Die plannen blijf ik maken. Want - los van alle religieuze elementen - waar moet je op deze aarde anders naartoe leven?
Lees ook over:
Blog Jeroen | 'Onze huisarts, de arme man, had het er maar moeilijk mee'
Lees ook over:
