Blog Jeroen | 'Toen sprong ik met mijn 90 kilo wel een klein gaatje in de lucht'
Het is een week om bloednerveus van te worden, want Jeroen krijgt een scan. Daarnaast is er nog meer gaande, wat de sfeer bij Jeroen thuis enigszins beïnvloedt.
Poooah, wat een lieve reacties na mijn eerste blog, dank daarvoor. Twee dingen hierover. Ik heb geprobeerd om alles te liken, maar daar ben ik op een gegeven moment mee gestopt (het was al donker). Mijn vrouw Thea vond dat ik, zo midden in de nacht, gewoon moest gaan slapen.
Daarnaast moet ik nog iets rechtzetten. Mijn Bijzondere Broertjes M., B. en T. lachten me vierkant uit, omdat ergens stond dat ik een ‘regelmatige sporter ben’. Dit had uiteraard ‘was’ moeten zijn. Momenteel is mijn enige sport een fikse wandeling van de voordeur naar de auto, een sporadische fietstocht naar de plaatselijke supermarkt of een avondje klaverjassen. Vergeef mij.
CT-Scan
Een terugkomend fenomeen als je serieus ziek bent, is de kwartaalanalyse. Dit gebeurt op basis van je bloedwaarden en een bijbehorende CT-Scan. Iets waar sommigen (vooral mijn ouders) bloednerveus van worden. Zelfs ik voelde ditmaal enig ongemak, aangezien sommige uitzaaiingen de vorige keer flink gegroeid waren. Gelukkig kon ik een uurtje later al de uitslagen in mijn persoonlijke online omgeving van het kuuroord zien. En toen heb ik wel een klein gaatje in de lucht gesprongen, met mijn bescheiden 90 kilo (al klonk het volgens mijn dochtertje meer alsof ik met grof geweld door de vloer ging).
Details.
De chemo had flink huisgehouden. De eerder sterk gegroeide uitzaaiing is nog maar 2,7 centimeter in plaats van 6. Dus meer dan gehalveerd. Natuurlijk, het is een momentopname, maar het geeft weer wat lucht en ruimte om verder vooruit te kijken met mijn planning, dan de volgende kuur over veertien dagen.
Hartstikke gezellig
Om het feest compleet te maken was er een paar dagen later corona-uitbraak op de school van onze kinderen. Twee stuks besmet, zonder noemenswaardige klachten, maar we moeten wel mooi de hele week samen thuis zitten. Hartstikke gezellig, want geduld is niet echt mijn sterkste kant. Laten we het erop houden dat, als je drie kinderen aan hun schoolwerk moet zetten, je getrakteerd wordt op een flinke uitdaging. Als ik het bovendien weer eens beter denk te weten dan het spellingopdracht-antwoord, zitten er al snel vier gefrustreerde kinderen aan tafel.
Gelukkig zijn we inmiddels allemaal negatief getest. Sinterklaas hebben we weer gehad en de Kerstdagen lonken. Tijd voor de laatste twee kuren dit jaar. Ik meld me in 2022 weer.
Lees ook over:
Blog Jeroen | 'Onze huisarts, de arme man, had het er maar moeilijk mee'
Geschreven door
Jeroen van Esch
