Blog Jeroen | 'Onze huisarts, de arme man, had het er maar moeilijk mee'

Het is dinsdag. Op zich niks bijzonders, maar in mijn situatie is het een gevalletje mixed feelings. Net terug van een fantastisch en vrolijk chaotisch weekendje Rome met mijn broers, maar het is ook de afsluiting van vier heerlijke weken zonder chemokuren. Morgen staat echter nummer 32 (zo uit het blote hoofd) voor de deur en dat voelt toch altijd weer als: Vort! Terug in je hok. 

Arme man

Maar eerst een stap terug. Een beetje achtergrond info kan geen kwaad, met name voor hen die mij niet kennen. Ik ben Jeroen en sinds februari 2020 heb ik officieel darmkanker, met uitzaaiingen in mijn lever en longen. 

Ondanks sterke vermoedens, sta je na die diagnose toch even te knipperen met je ogen, op je 41ste. Ik zie onze huisarts nog zitten, krap een half uurtje na de CT-scan. De arme man had het er duidelijk moeilijk mee. Een oorzaak was niet te geven: niet erfelijk, geen (serieus) alcoholprobleem, ik ben geen roker en sport juist regelmatig.

Stoeptegel

Een klassiek gevalletje van Botte Pech. Je vrouw in tranen, ik met mijn emotionele diepgang van een stoeptegel, zat rustig naast haar te overdenken welke consequenties dit allemaal had, en hoe abrupt je toekomstperspectief kan veranderen. Geen zorgen meer over mijn pensioen opbouw, maar daar schieten mijn drie jonge kinderen niks mee op. Hoe ga ik dit überhaupt aan ze vertellen? Gedoe.

Maar goed, je moet verder en klagen heeft geen zin. En zo zat ik even later in de auto om mijn gebroed op te halen van school. 

Het kuuroord

Weer terug naar nu. Of beter, morgen: Ik mag weer naar mijn vriendinnen van het kuuroord Saxenburgh. Dan begint de vierde kuur van een zwaardere serie. Nodig omdat na de chemoloze zomervakantie een uitzaaiing in mijn lever enthousiast was gaan groeien. 

De bijwerkingen zijn vooral irritant. Een extreem gevoelige huid en mijn toch al gemillimeterde haar wordt dunner en dunner. Het geliefde baardje houdt dapper stand maar ook daar zijn de gevolgen van de behandeling steeds beter zichtbaar. Ik sta op het punt om met een vers scheermes ook de laatste der Mohikanen te vellen, maar het blijft een dingetje. 

Kale knar

Met name voor de kinderen en mijn directe omgeving is zo’n kale knar een confronterende stap. Tenminste, dat denk ik, want zelf hoef ik er natuurlijk niet tegenaan te kijken. Ergens ook wel praktisch, maar ik stel het nog even uit tot volgende week. Een spannende periode trouwens, want over een dag of tien staat de CT-scan gepland die zal uitwijzen of alle ongemakken de moeite waard waren. 

Een prima cliffhanger voor de volgende keer.