Anja: ‘Toen drong tot mij door dat ze echt stervende was’

26 maart 2024 · Leestijd 5 min

· · ·

Het is bijna Pasen, als Anja’s moeder ineens hard achteruitgaat. Met haar overlijden heeft ze vrede, maar dat maakt Anja’s verdriet niet minder. “Het missen wordt eigenlijk alleen maar meer, maar je gaat er anders mee om.”

Het is alweer drie jaar geleden dat de moeder van Anja op Witte Donderdag overlijdt. “Ondanks het verschrikkelijke gemis, vind ik het toch mooi dat ze rondom Pasen is gegaan.” Pasen heeft namelijk voor Anja veel betekenis. “Jezus is met 'Goede' Vrijdag gekruisigd, maar de dood had niet het laatste woord. Want na drie dagen is Hij opgestaan. Pasen is voor ons daarom vol hoop.”

Mantelzorg

“Mijn moeder had al langere tijd Alzheimer,” vertelt Anja. “Gelukkig kon ze de hele periode van ziekte thuis blijven wonen, omdat mijn vader lichamelijk en geestelijk nog goed was.” Ook Anja zelf helpt mee. “Vanaf het moment dat mijn moeder gediagnostiseerd werd met de ziekte wilde ik mantelzorger voor haar worden. Achteraf ben ik heel blij dat ik dat heb kunnen doen.”

Achteruit

Op een dag komt Anja’s moeder ten val. Ze wordt geopereerd, en moet herstellen in een verzorgingshuis. “Het was aan het begin van de coronaperiode, dus we mochten niet bij haar op bezoek. Daar begreep ze niets van... Hartverscheurend om te zien,” beschrijft Anja.

'Mams, doe niet zo gek. Tuurlijk word je tachtig!'

Als haar moeder weer thuiskomt, merkt Anja dat ze erg achteruit is gegaan. “Ze was altijd vrij stabiel, omdat ze in een vertrouwde omgeving leefde. Maar door de lange revalidatie in het verzorgingshuis, was dat anders. Ze was niet meer de persoon van voor die tijd. Gelukkig kende ze ons wel tot het laatst.’’

Anja’s moeder zegt tegen Anja, en op een ander moment ook tegen haar zus, dat ze denkt geen tachtig te worden. Ze is dan 79 jaar. “Wij hadden zoiets van: ‘Mams, doe niet zo gek. Tuurlijk word je tachtig!’ Vanwege haar Alzheimer namen we het niet heel serieus.”

Opnieuw opgenomen

Als haar bloeddruk steeds lager wordt, moet Anja’s moeder opnieuw naar het ziekenhuis. Daar vertellen artsen dat haar hart niet goed meer functioneert. “Het plan was om een pacemaker te plaatsen, maar toen werden er ook nog allemaal hoge ontstekingswaarden ontdekt. Helaas ging ze de dagen daarna steeds verder achteruit.” Het gezin blijft hoop houden dat het toch beter zal gaan. “Ze was immers dat jaar ervoor ook heel erg ziek geweest en zelfs toen werd ze beter.”

'Ik denk dat ik het diep van binnen wel wist, maar het niet wilde weten…'

Haar moeders handen zijn altijd koud, maar als Anja tijdens één van deze dagen haar hand vastpakt, is deze ineens heel warm. “Toen ik dit tegen haar zei, vertelde ze mij: ‘Ja maar de Heere Jezus zorgt heel goed voor mij!’ Dat was heel typisch, want mijn moeder praatte nooit over haar geloof. Ik vond het zo mooi en ik vroeg haar: ‘Wil je ook graag naar de Heere Jezus toe?’ Ze antwoordde: ‘Ja, want ik heb het al gezien en het was daar zo mooi.’ Toen drong tot mij door dat ze echt stervende was.”

Donderslag bij heldere hemel

Toch lijkt er even hoop: de volgende ochtend wordt Anja’s moeder fit wakker. Maar de artsen hebben helaas geen goed nieuws voor de familie. “Het was niet meer dan een opleving, en we moesten iedereen bellen die haar nog wilde zien.”

'We leefden die dagen echt in een roes'

Het nieuws komt, ondanks dat Anja merkte dat haar moeder stervende was, hard aan. “Dat kwam eerlijk gezegd als een donderslag bij heldere hemel. We leefden die dagen echt in een soort van roes. Ze werd in eerste instantie niet met hele ernstige klachten opgenomen en dan blijkt het toch het einde te zijn. Ik denk dat ik het diep van binnen wel wist, maar het niet wilde weten…”

Afscheid

Samen zingen ze nog voor Anja’s moeder. Daarna zakt ze weg, en komt ook niet meer bij. “Die nacht hebben we met z’n allen gewaakt en daarna zouden we elkaar aflossen. Ik lag nog geen half uur op bed toen mijn zus belde dat het al afgelopen was. Van woensdag- op donderdagnacht is ze heel rustig weggezakt. Het eerste wat mijn zus toen zei, was: ‘De hemel is nu een parel rijker.’” De moeder van Anja overlijdt enkele weken voor haar verjaardag. “Ze is dus net geen tachtig geworden, zoals ze ons ook had gezegd.”

Een moeilijke periode volgt, maar Anja haalt veel troost uit de manier van overlijden. “Tuurlijk het is heel verdrietig, zeker omdat het zo snel is gegaan. Maar aan de andere kant is mijn moeder heel mooi overleden. Tot het einde heeft ze thuis kunnen wonen en heeft ze geen greintje pijn gehad.”

Hoopvolle toekomst

Vorig jaar, in 2023, brengt Anja een bezoek aan haar jongste zoon, die zendeling is in Oost-Duitsland. Ze belandt op een bijzondere begraafplaats. “Daar zat ik alleen op een bankje en dat was zo rustgevend. Er was daar een poort waar iets opstond als: ‘Jezus is als eerste opgestaan uit de dood, en ook wij zullen met Hem opstaan uit de dood.’ Toen moest ik zo denken aan mijn moeder. Omdat ik geloof dat ik haar ooit weer mag ontmoeten, geeft dit mij een gigantische hoopvolle toekomst.”

'Ik geloof dat ik haar ooit weer mag ontmoeten'

Natuurlijk blijven er dagen dat het extra verdrietig is. “En dat mag er ook zijn,” beaamt Anja. “Het is toch je moeder. We waren jarenlang mantelzorger voor haar en dat is nu weg. Ondanks haar Alzheimer was ze alleen maar vol liefde en daarom wordt ze ook zo gemist. De dagen rond Pasen hebben hierdoor wel een extra lading en we gaan dan ook altijd even naar het kerkhof. Dat is verdrietig, maar daarna is het ook weer goed. Het verdriet slijt niet. Het missen wordt eigenlijk alleen maar meer, maar je gaat er anders mee om.”