Al schijnt de zon en is het snikheet: voor Sarah regent het deze zomer; tranen op haar wangen. Ze mist haar moeder, die een jaar geleden overleed, enorm. De vraag van twee vriendinnen brengt haar dan toch ineens blijdschap.
Niet zonnig
Op 7 juli 2014 kreeg mijn moeder te horen dat ze ziek was. Een behandeling volgde, ze werd schoon verklaard, maar een jaar later was de kanker terug. Nu, vier jaar later, zijn we mammie alweer bijna een jaar kwijt. Juli is niet meer zonnig voor ons. Juli is regen. Of in ieder geval een maand die zorgt voor vocht op onze wangen. Tranen. Rauwe rouw in juli 2018.
De vraag
Twee vriendinnen stelden mij dé vraag. Los van elkaar. Ik was er zo dankbaar voor: ‘Het is nu juli, je moet vast denken aan die momenten van een jaar geleden? Je zult het wel moeilijk hebben?’
‘Ik was zo blij dat ik mocht vertellen’
Ik was zo blij dat ik mocht vertellen dat het inderdaad een hele moeilijke maand is geworden. Zo blij dat ik mocht vertellen dat ik veel over mijn moeder droom en me haar dieper herinner dan ooit. Dat ik haar enorm mis.
Herinnerd
Ik was zo blij dat ik mocht vertellen dat ik, vooral nu, zo verdrietig ben. Dat ik alle momenten van een jaar geleden opnieuw beleef. Enerzijds voelt het heel fijn voelt dat alles nog zo scherp op mijn netvlies gebrand staat. Anderzijds doet het zoveel pijn, omdat het nooit meer zal zijn zoals toen.
Mijn mam wordt herinnerd, herinnerd door twee vriendinnen. Door anderen. Het maakt me blij dat ik mocht benoemen dat haar afwezigheid mij dag in dag uit nog ontheemd laat voelen. Ik ben blij omdat herinneringen levend worden gehouden. Zodat mam er dan altijd nog een beetje zal zijn.
Nooit
Beide vriendinnen heb ik uit de grond van mijn hart bedankt voor hun vraag. Deze vraag zegt meer dan duizend woorden. Met deze vraag schepten ze ruimte voor mijn verdriet en zorgden ze zonder het zelf te weten voor nieuwe levendige herinneringen en op die manier voor ruimte voor mijn moeder. Mam, je zult nooit vergeten worden. Nooit.
