Blog Sarah | Nieuw begin

Lente

Goud lijken ze wel, de krokussen die in onze tuin bloeien. Zeker wanneer de zon erop schijnt. Dan geven ze licht. Ik kan er eindeloos naar kijken. Ze leiden met de sneeuwklokjes, de narcissen, de hyacinten en de blauwe druifjes de lente in. Ze verwelkomen de lente. Schitteren en fonkelen dat ze na een lange winterslaap weer mag komen.

Mijn moeder hield ontzettend van de lente. Die eerste groene puntjes in de aarde, de warmte van de lentezon, de geur van een nieuw begin. Ze ging dan met een dikke jas en sjaal buiten in de zon liggen en genoot stil van het getjilp van de vogeltjes. ’s Avonds belde ze me dan om te vertellen hoe mooi de eerste lentedag geweest was. Ik begreep precies wat ze bedoelde. Mijn moeder had me immers laten zien hoe genieten werkt. Ze kon het steeds beter. Besefte zich dat het zomaar ineens kon ophouden. Ze pakte ze dan ook gewoon die momenten. Precies dan wanneer ze er waren. Ik bewonderde haar daarin.

Het maakte haar zo intens krachtig dat ze zonder te oordelen er gewoon kon zijn. Dit bleef ze doen. Ook op de momenten dat ze heel erg ziek was. Ze heeft nooit geklaagd. Zich niet een moment verzet. Ze droeg wat haar overkwam. Ze vechtte wel hoor. Keihard. En ze koesterde momenten. Die deed ze in denkbeeldige doosjes en droeg ze dichtbij haar hart. Zo had ze het altijd warm. Ook als het koud was. Wanneer ik mopperde zei ze; ‘Saar, het is niet anders’. Ze kon berusten, waar ik me verzette. Dat gaf haar een tomeloze energie.

Nieuw leven

Nooit gaf ze op. Ze bleef alles meemaken. Zo ook een week voor haar overlijden. Met mijn zoontje zat ik op de rand van haar bed. ‘Mam, ik moet je wat vertellen’, zei ik. Ze keek me aan. De sprankeling in haar ogen was weg, maar een klein beetje nieuwsgierigheid maakte zich van haar meester. Ik wees naar mijn buik. Naar mijn buik waar heel pril nieuw leven groeide. Ze bleef me aankijken, tranen vulden haar ogen. Ze pakte mijn hand, glimlachte en zei; ‘Wat fijn voor jullie’. Al haar pijn, verdriet en toekomstige gemis aan de kant zettend. Onvoorwaardelijke liefde. Een moment dat ik nooit zal vergeten omdat alles er was wat er moest zijn. Niets meer en niets minder. Dankjewel mam. Dankjewel.