Blog Sarah | In liefde losgelaten

Waar was je?

Overal zocht ik jou, maar ik kon je nergens vinden. Ik liep naar buiten, om de schuur, naar boven en weer naar beneden. Ik riep je. Ik zocht in de kelder, bij de buren, struinde door de wei op zoek naar jou. Achter een boom? In het hoge gras? Waar was je? Plotseling zag ik je. Je zat wat verscholen achter een grote struik op iets wat een schommel leek. Je glimlachte toen je me zag. Je haar was kort. Je droeg een nachthemd en je handen omklemden de dikke touwen waar de schommel aan opgehangen was. Ik wilde je aanraken maar dat lukte net niet. Ik reikte mijn hand naar je uit in de hoop je te kunnen voelen. Je zei niks. Je keek alleen maar. Je observeerde. Met een vermoeide, maar ook voldane blik.

‘Is de realiteit een nachtmerrie?’

Ik word wakker. Voor de duizendmiljoenste keer vraag ik me af; is het echt zo? Was dit een droom? Is de realiteit een nachtmerrie? Het kost me een paar minuten om me te realiseren dat het een droom was waarin ik haar bijna kon aanraken. Mijn mama. Dat het een droom was waarin ik haar wilde gaan vasthouden en wilde vertellen dat ik zoveel van haar hou. Ik voel een traan over mijn wang rollen. Een eindeloze leegte na een dolksteek door je hart. Ze is er echt niet meer. Alleen als ik over haar droom. En dan is ze zo dichtbij… Zo ontzettend dichtbij. Dat ik me niet kan voorstellen dat ze dat niet is.

Loslaten

Ik denk terug aan de laatste momenten. Ze moest loslaten. Het moeilijkste wat ze ooit heeft moeten doen. We zeiden haar dat het goed was. Wetend dat niemand zich een leven zonder haar kon voorstellen. We hielden haar vast. Troosten haar. We zoenden haar voorhoofd en benoemden dat je nooit kunt verliezen wat je in je hart bewaart. We maakten ons sterk en lieten zien dat ze zich over ons geen zorgen moest maken. Wetend dat ze dat wel zou doen omdat haar moederhart zo sterk was.

‘Iedereen wist dat het incompleet zou worden’

We droogden haar tranen, probeerden alles wat we hadden aan haar te geven en hadden haar intens lief. Ons zijn was daar. Alles was compleet. Maar iedereen wist dat het incompleet zou worden. Dat er gemis zou ontstaan. Een gemis waar we pas aan toe wilden geven wanneer dit zou moeten. Steeds dichterbij kwam het. Soms tikte het ons aan. Soms sneed het al. Soms voelde je het voorbij waaien.

Afscheid

Het was net zondag toen het er plotseling echt was. Het bleek een alles overwoekerende nieuwe pijn. Een pijn die we op onze eigen manier voelden en deelden. Een pijn die we omzetten in het creëren van het meest bijzondere afscheid ooit. Dat lukte. De zon brak door, de hemel lachte. We hadden in liefde losgelaten.