Blog Petra | Tussen stilstaan en verdergaan

Ik moet door, ik moet verder. En ik wil ook wel, maar hoe? Het antwoord op die vraag is er niet. Het is zoeken naar balans tussen stilstaan en verdergaan. Het is opnieuw uitvinden hoe mijn leven er uit moet zien.

Rouw om twee kinderen

Het is december, ruim een jaar na het sterven van Laura, al zeven jaar nadat Lennard overleed. November was een zware maand. Een maand waarin ik twee keer toeleefde naar de sterfdatum van een kind, herinneringen ophaalde en bloemen bracht naar hun graf. De rouw om Laura is nog vers, om Lennard al wat ouder, maar om beide is de rouw aanwezig in mijn leven, mijn hoofd en mijn lijf.

Altijd zo doorgaan zou me uitputten

Nu er een jaar om is, ligt er een volgend jaar voor me. Ik bedenk aan het begin daarvan dat het leven door gaat, zonder mijn twee kinderen. Hoe moet ik de draad oppakken? Verder gaan met mijn leven? Ik wíl wel vooruit, want altijd doorgaan zoals nu, dat kan en wil ik niet. Mijn dagen zijn gevuld met verlies en de pijn daarvan. Met verdriet, de vele tranen die ik huil. Altijd zo doorgaan zou me uit gaan putten. Maar kan en durf ik stappen te zetten?

‘Ik zou willen dat de pijn draaglijker werd’

Wat zou het fijn zijn als mijn leven niet meer alleen uit rouw zou bestaan, als ik weer zou kunnen genieten van dingen, en het leven weer een beetje leefbaar zou zijn. Ik zou willen dat de pijn die ik voel draaglijker werd.

Heen en weer

Maar ik wil het verdriet óók blijven voelen, want de pijn daarvan verbindt me met Laura. Doordat ik die pijn voel, hoe erg ook, ís zij er nog.
Toch besef ik ook: Ik bén er, en mijn twee andere jongens, mijn familie en mijn vrienden. Ik heb mijn eigen leven ook te leven. Als ik alleen maar bezig blijf met Laura doe ik hen geen recht, maar ook mezelf niet. Ik moet verder, maar ik mág ook.
Maar, waar ‘laat’ ik Laura dan? Het is heen en weer getrokken worden tussen twee werelden. De wereld van rouw en die daarbuiten. Verdergaan is: zoeken naar hoe dat moet.

‘Ik moet opnieuw leren het leven te leven’

De grote vraag blijft: Hoe ga ik dit doen? Want ik moet echt opnieuw leren het leven te leven.
Het is geen kwestie van de draad weer oppakken. Door het grote gat dat is geslagen en de chaos die daardoor is ontstaan, moet ik mijn leven opnieuw gaan inrichten. Niets is meer hetzelfde. Alles staat in een ander perspectief. Steeds moet worden uitgevonden hoe het werkt zonder Laura: Haar aanwezigheid, haar gewoontes en haar humor ontbreken op de meest onverwachte momenten. Het missen is dan extra voelbaar. Hoe gaan we de komende decembermaand invullen? Hoe de vakanties? De verjaardagen? De toekomst? Ik moet het leven opnieuw vorm geven.

Vasthouden en loslaten tegelijk

Ik zal het komende jaar zoekend verder gaan. Het zal een enorme klus zijn. Omdat het moet, ik heb er niet voor gekozen. Omdat ik het wil, maar ook niet. Ik zal willen vasthouden aan Laura, maar ook verder moeten gaan zonder haar. Het is vasthouden en loslaten tegelijk. Dag voor dag zal ik leren, met vallen en opstaan en ervaren hoe het zal zijn.