Blog Patricia | ‘Verlies blijft als een elastiek met mij verbonden’

Onverwacht

Zoals inmiddels vele keren nadat Mikki is overleden, doe ik de boodschappen. Voor drie personen dus, en niet meer voor vier. Ik heb daarbij wat ‘trucjes’ gevonden, om niet onverwacht overspoeld te worden met verdriet.

‘Ik doe voor drie personen boodschappen, niet meer voor vier’

Zo ben ik het afgelopen jaar regelmatig langs de tijdschriften over paarden gelopen, en heb er bewust geen aandacht aan geschonken. Maar deze keer valt mijn oog toch op het paardenmagazine dat Mik zo graag las, en in een impuls loop ik terug. Ik bekijk de bladzijden stuk voor stuk.

Ineens voel ik weer haarscherp hoe het was om voor die tijdschriften te staan toen Mik nog leefde. Toen er altijd wel een paar van die tijdschriften over paarden in huis te vinden waren. Toen alles zo gewoon was en ik voor vier personen eten kocht.

In de war

Ik ben van slag en vlucht naar het bistrootje ernaast, om even bij te komen van al die gevoelens die mij overspoelen. Maar ook hier loop ik onverwacht terug in de tijd. Het is nog rustig. Ik zie het tafeltje waar ik samen met Mikki en haar vriendinnetje voor de laatste keer appeltaart heb gegeten. Het tafeltje is leeg en ik voel me verloren. Alsof ik vastzit in een levend herinneringsboek, verdwaald tussen het verleden en de realiteit. Ik ben nog een tijd in de war.

Elastiek

Later die week zie ik in een televisieprogramma een fragment uit de documentaire One more time with feeling van zanger Nick Cave. Hij vertelt hierin dat hij als een elastiek verbonden blijft met het verlies van zijn 15-jarige zoon. Het elastiek rekt uit, waardoor het mogelijk is om door te leven, maar het kan zomaar terugspringen naar de pijn van het verlies.

‘In de supermarkt heb ik dat elastiek gevoeld’

En daarmee vind ik ineens de woorden voor wat me een paar dagen eerder zo van mijn stuk heeft gebracht. In de supermarkt heb ik dat elastiek gevoeld. Het elastiek waardoor ik altijd verbonden blijf met Mikki, maar dat mij ook onverwacht weer terugbrengt naar de rauwe pijn.

Het elastiek doet me begrijpen waarom ik zo van slag kan raken, van iets waarvan ik dacht dat ik er inmiddels aan gewend was geraakt. Alhoewel sommige ‘trucjes’ lijken te helpen om ergens mee om te kunnen gaan, echt wennen doet het niet. Ik vind troost in de gedachte dat Mikki daardoor ook altijd dichtbij me blijft.