Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Blog Patricia | ‘Wat doet jou missen toch zeer’

22 februari 2019 · Leestijd 3 min

Patricia verloor haar zes-jarige dochtertje Mikki aan de gevolgen van kanker. Op sommige dagen overvalt het loodzware gemis haar. ‘Wat zijn rouwgevoelens toch onvoorspelbaar.’

Vandaag is weer zo’ n dag. Zo’n dag die onverwacht zwaarder valt dan de vorige.

‘Ik wil de pijn van jou missen nog niet voelen. Niet nu al.’

Ik word vroeg wakker met een steen in mijn maag. Zodra ik mij ervan bewust ben dat dit komt omdat jij vannacht weer niet stiekem naast me in bed bent gekropen, probeer ik uit alle macht door te slapen. Ik wil de pijn van jou missen nog niet voelen. Niet nu al. Ik wil het nog een paar uurtjes uitstellen en die steen in mijn maag wegslapen. Maar het lukt niet.

Herinneringen aan mijn mooie kind dringen zich ongevraagd haarscherp op aan mijn gedachten. Die steen in mijn maag blijft.

Je bent er niet

Het is zo’n dag dat ik je overal zie. Tekenend aan tafel. Brood smerend in de keuken. Voor me uit rennend op de galerij naar de voordeur, staand op je tenen in een grijze strokenrok, drukkend op de bel, hopend dat een van je broers open doet, zodat jij het eerste binnen bent.

Maar je bent er niet. Ik weet niet eens wanneer de basisschool dit jaar precies vakantie heeft. Weg Mikki, weg wereld. Ik mis je zo. Dit komt nooit meer goed.

En dan te bedenken, dat het gisteren nog was dat ik mijzelf voor het eerst na maanden rouwen, verraste door verheugd te zijn bij het denken aan zoiets triviaals als nieuwe tegels in de douche. En dit keer kwam er voor het eerst geen schuldgevoel. Wel verbazing: is het dan toch mogelijk, om naast dit diepe verdriet te voelen dat het leven nog altijd geleefd mag worden?

Heimwee

Maar vandaag is het weg. Ineens. En komen er ongevraagd allemaal herinneringen boven van het leven met Mikki dat er niet meer is. Vandaag is er alleen maar pijn en heimwee naar jou.

‘Als ik slaap, is het gemis tenminste heel even weg’

Nieuwe douchetegels kunnen mij gestolen worden. Ik kan mij niet voorstellen dat ik mij ooit nog druk kan maken om zoiets onnozels als een badkamer. Alles, echt alles heb ik er voor over om jouw handje weer vast te kunnen houden, terwijl jij trots over de rij hoge tegels naast onze flat balanceert.

Gelukkig mag ik straks weer slapen.

Ik ben moe van vandaag, moe van de steen in mijn maag. Als ik slaap is het tenminste heel even weg. Wat zijn rouwgevoelens toch onvoorspelbaar.

Wat doet jou missen toch zeer.

Geschreven door

Patricia Vermeulen

Misschien ook wat voor jou

Ontvang bemoedigende artikelen en verhalen in je mailbox

We sturen je elke week een selectie van indrukwekkende verhalen en inspirerende artikelen.

E-mailadres

Lees onze privacyverklaring.

--:--