Wanneer Patricia het liedje ‘Ik voel me sexy als ik dans’ op de radio hoort, brengt het haar terug in de tijd. ‘Ik heb nooit meer zo licht gedanst als toen samen met Mikki.’
Dansen
Het is zaterdagochtend. Tijd voor de huishoudklusjes die afgelopen week zijn blijven liggen. Met de stofzuiger in mijn hand loop ik de trap op. De radio staat aan en de liedjes die voorbij komen, neurie ik zonder al teveel nadenken mee.
Maar dan ineens, bovenaan de trap, schrik ik op: ‘Ik voel me sexy als ik dans’, klinkt het door de speakers. Ik krijg een brok in mijn keel en vergeet wat ik wilde doen. Talloze keren hebben Mikki en ik dit nummer van Nielson samen meegezongen. De stofzuiger zet ik opzij en ga met mijn rug tegen de muur op de vloer van de gang zitten. Het liedje neemt me mee, terug in de tijd. Ik voel de handjes van Mikki geklemd in de mijne, terwijl we rondjes dansen in de woonkamer.
Verlangen
Voor heel even voel ik de lichtheid en vrolijke energie van Mikki in huis. Na de laatste klanken blijf ik nog even zitten. Ik wil het gevoel van daarnet vastgrijpen en bij me houden, maar het is weg. Het liedje is voorbij en ik ben weer terug, op de vloer in de gang, alleen. Wat overblijft is het verlangen naar de wereld met Mikki.
‘Ik heb nooit meer zo licht gedanst als toen samen met Mikki’
Ik mis het in alles wat ik doe. Onze favoriete liedjes zingen is niet meer zo fijn, en zelfs de trap loop ik anders op dan voorheen. Mijn benen voelen zwaarder en er drukt iets op mijn schouders. De onzichtbare deken van verdriet draag ik altijd met me mee. Ik heb nooit meer zo licht gedanst als toen samen met haar.
Eén bed blijft voor altijd leeg
Ik heb heimwee naar Mikki, maar ook naar de moeder die zij mij maakte. Ik mis hoe ik me voelde als we samen naar school fietsten of wandelden op straat. Soms ongeduldig of moe, maar er was geen zware deken van verdriet. Elke avond voor het naar bed gaan, maakte ik een rondje langs alle slaapkamers en spiekte even door de kier van de deur.
‘Het was niet perfect, maar wel compleet’
Alle kinderen veilig thuis in bed, maakte dat ik rustig slapen kon gaan. Het was niet perfect, maar wel compleet. Dat gevoel is weg. Nu is er altijd op de achtergrond het ‘niet pluis gevoel’. Eén bed blijft voor altijd leeg.
Ik koester het gevoel dat ik heb gekend en de moeder die Mikki mij heeft gemaakt. Ik zing nog steeds weleens met ‘onze’ liedjes mee, maar voel me nooit meer ‘sexy als ik dans’. Ik mis de wereld van Mikki in mij.
