Blog Patricia | Herinneren voor twee
De moeder van Patricia heeft kanker en wordt niet meer beter. Wanneer Patricia bij haar thuis is, beseft ze dat er in dit huis veel herinneringen aan haar overleden dochter Mikki zijn. Straks moet ze meer dan alleen haar moeder missen.
Het is nog vroeg in de middag, maar het is muisstil in mijn moeders huis. Ik zit alleen in haar woonkamer. De televisie is uit en ook de radio staat niet aan. Mijn moeder ligt op bed en slaapt. Ze heeft kanker en wordt niet meer beter.
‘Oma Poes’, zo noemde Mikki mijn moeder. Oma heeft een grote rode kater, die ze speciale snoepjes mocht geven. Mikki zelf kreeg dan chocoladekoekjes. Ze mocht overal mee spelen, zelfs met de poppen die vroeger van mama waren geweest. Mikki kwam er graag. Oma Poes was lief.
Vertrouwd
Ik kijk rond in haar woonkamer, die ik al mijn hele leven ken. Alles hier voelt vertrouwd. Overal in de kamer staan foto’s. Van mij toen ik klein was, van mijn zonen en van Mik. Die van haar hebben een speciaal plekje gekregen. Met kaarsjes erbij, vlinders en tekeningen. Het speelgoed dat voor Mikki was bedoeld, ligt nog steeds in een kist naast de bank.
Op de deur hangen verschillende knutselwerken van de kleinkinderen. In het midden prijkt een kleurrijk schilderwerk. Met dikke verfstrepen heeft Mikki daarop oma Poes geschilderd, met aan haar voeten de grote rode kater. Samen, uiteraard.
Ongeneeslijk ziek
Een oude reclamefolder van een speelgoedwinkel ligt op de tafel. Ze zou oma wel even laten zien wat ze aan Sinterklaas ging vragen. Met een viltstift heeft Mikki toen zorgvuldig een kruisje gezet bij alles wat ze mooi vond. Op elke pagina stonden minstens tien kruisjes, en Sinterklaas heeft er nog een hele klus aangehad daar iets uit te kiezen! Niet veel later bleek ze ongeneeslijk ziek. Mijn moeder heeft de folder met de kruisjes nooit meer weggegooid. Zoveel herinneringen in dit huis zijn verweven met het leven van Mikki en mijn moeder.
‘Ik mis het verleden en voel me alleen’
De vrouw die ze vroeger was, is door haar ziekte steeds een beetje meer aan het verdwijnen. Ze is moe en zegt niet meer zoveel. Ik mis het verleden en voel me alleen. Alsof de kat dit merkt, en vreest dat ik zijn aanwezigheid vergeet, springt hij bij me op schoot en begint te spinnen. Ik sluit mijn ogen en zie in gedachten Mikki aan tafel spelen met mijn moeder. Met mijn ogen dicht, lijkt het even of alles goed is. Binnenkort kan ik al dit dierbaars niet meer met haar delen en moet ik herinneren voor twee.
Geschreven door
Patricia Vermeulen
