Blog Patricia | De eerste lente zonder Mikki

Vandaag schijnt de zon. Buiten is de lentelucht te ruiken en ik heb zin even naar de stad te wandelen. Eenmaal op straat, herinnert de lentegeur die ik net nog zo fijn vond, me eraan dat dit de eerste lente wordt zonder Mikki.

Nu ik dit besef, voelt het buiten niet meer fijn. Het is raar om de mensen buiten op straat zo vrolijk te zien. Hen zien genieten van alles dat opnieuw begint te groeien, terwijl de wereld van Mikki voor altijd stilstaat. Niemand hier die beseft dat mijn lieve kind er niet is, en dat dus aan deze mooie dag niks klopt.

Samen

Voor mij op straat fietst een vrouw met een meisje achterop. Het meisje heeft haar beide armen stevig om de middel van de vrouw heen geslagen. Het ziet er lief uit. Meteen denk ik terug aan hoe vaak wij samen op de fiets door deze straat zijn geweest. Hoe ook jij jouw armen om mijn middel sloeg, precies zo.

Het kinderzitje is al maanden van mijn fiets. Het erop laten zitten, wetende dat jij nooit meer acherop mijn fiets zou klimmen, deed teveel zeer. Eraf halen eigenlijk ook…

Gemis

Nooit meer naar school fietsen, of naar je vriendinnetje. Nooit meer gezellig samen naar de stad, zingend en kletsend bij mij achterop. En de jongens zijn al zo groot, zij gaan allang niet meer bij mij op de fiets. Niemand die nog ziet dat ik naast moeder van twee grote puberjongens, ook moeder ben van een klein meisje van zeven jaar.

De wereld buiten weerspiegeld mijn gemis. Fietsen met kinderzitjes, ik zie ze overal. Ik maak er een kort rondje van en keer terug naar huis.

Het is voor mijn hoofd en hart maar moeilijk te begrijpen, dat jij alleen in mijn herinnering nog echt bestaat.