Blog Esther | Ontbijten op de begraafplaats
Ieder jaar is het weer spannend voor Esther: hoe reageren de kinderen als er op school vaderdag-cadeautjes gemaakt gaan worden? Zullen ze verdrietig en van slag zijn omdat hun vader er niet meer is? Esther ontdekt dat het voor Isa en Stijn en geen issue is: zij hebben al lang een eigen manier gevonden om vaderdag te vieren.
Overbodige vraag
Nog even en dan komt die vraag weer: Voor wie ga jij wat maken voor op vaderdag? Ieder jaar bereid ik me voor op twee verdrietige kinderen en laat ik mijn creativiteit de vrije loop als het gaat om een alternatief. In mijn hoofd heb ik plan a tot en met z al helemaal uitgewerkt. Toch lijkt het geen issue bij de kinderen. Sterker nog; de vraag van de juf vinden ze nogal overbodig.
“In plaats van een stropdashouder moet er iets komen voor op het graf.”
Hun antwoord is de afgelopen jaren dan ook geweest: Voor papa natuurlijk! Voor de juffen af en toe wel een opgave, want in plaats van een stropdashouder of sleutelhanger moet er iets komen voor op het graf. Een geplastificeerde oorkonde of een geverfde kei, bespoten met een coating. Dikke pluimen voor de juffen. Ze hebben er ieder jaar nog iets moois van weten te maken!
“Ik lijk er van ons drie wel de meeste last van te hebben.”
Even slikken
Het cadeau verstoppen onder het bed is er niet bij. Bij ons ligt het vaderdag-cadeau een week te pronken op tafel. Steeds als ik naar de tafel kijk en het cadeau zie liggen moet ik even slikken. Wat had ik ze graag gegund dat ze vaderdag konden vieren zoals de meeste kinderen het vieren.
Dat ze al vijf jaar, voor Stijn zelfs meer dan de helft van zijn leven, vaderdag op deze manier vieren, is voor hen niet meer bijzonder. Het is voor hun dé manier en ze staan er eigenlijk helemaal niet meer bij stil.
Dat is meer mijn ding. Ik vind het ieder jaar weer een moeilijk en ik lijk er van ons drie wel de meeste last van te hebben.
Ontbijten op de begraafplaats
We maken er wel ieder jaar een bijzonder moment van. We halen verse croissants, persen sinaasappels en nemen koffie mee in een warmhoudbeker. We ontbijten op de begraafplaats. Op het graf van Dennis. Zo zijn we toch nog even compleet en dat voelt heel erg goed.
Mensen die op die ochtend op de begraafplaats komen zie je wel even slikken als ze ons zien zitten.
“Hij was hun papa en blijft hun papa.”
Na het ontbijt vegen we de kruimels van het graf en leggen we de vaderdagcadeautjes netjes neer. We geven een handkusje en zeggen nog een keer dat hij de beste papa ever blijft en lopen dan weer terug naar huis.
Hij was hun papa en blijft hun papa.
Geschreven door
Esther van der Plaat
