Blog Esther – Mijn zoontje is een mini-Dennis

Stijn wil spelen

Terwijl ik aan de keukentafel zit en een poging doe om mijn boek verder af te maken, speelt mijn zoontje Stijn een spelletje op de Wii. Het is de eerste keer dat ik hem daadwerkelijk zie spelen. Eerder stond de Wii in de kast voor de sier. Het lukte mij niet om ‘m aan te sluiten. De Wii was een kerstcadeautje en omdat de kerst weer in aantocht is en het mij nog steeds niet was gelukt werd het nu maar eens tijd om hulp in te schakelen. Toen een vriend kwam, bleek mijn HDMI-aansluiting defect. Ik kon er dus niets aan doen. Voor de duidelijkheid: ik kon er dus niets aan doen!

Enfin, de Wii deed het weer. Stijn had allang in de gaten dat hij zelf moest uitzoeken hoe zo’n spelletje werkt en met alle geduld van de wereld ging hij aan de slag. Hij wist ook wel dat dit niet mijn afdeling is. Na tien minuutjes prutsen had hij de smaak te pakken en was hij serieus zijn parcours aan het afleggen.

Precies zijn vader

Toen ik uitgeschreven was en mijn laptop dichtklapte, keek ik weer even in de richting van Stijn. Ik schrok. Ik schrok enorm. Het was net of ik een mini-Dennis zag zitten. Ik zei niets en bekeek Stijn van een afstandje. Hij zat op zijn stoel met het puntje van zijn tong uit zijn mond. Zijn benen had hij over elkaar heen. Je zou denken dat hij onmogelijk lekker kon zitten, maar dat bleek toch het geval. Dennis zat ook altijd zo. Hij stuurde de bocht in en met zijn controller in zijn handen bewoog hij zo ver mogelijk naar links. Zijn hoofd ging mee en zijn mond maakte gekke bewegingen. Blijkbaar lukt het beter op deze manier. Ik heb dat nooit begrepen.

Ik schrok. Ik schrok enorm. Het was net of ik een mini-Dennis zag zitten.

Dennis was gek op het spel FIFA. Hij had een Xbox en speelde bijna dagelijks. Naast FIFA speelde hij spelletjes als ‘Call of Duty’ en ‘Assassins Creed’. Ik kon gerust uren meekijken. Hij was er steengoed in. Zelf waagde ik weleens een poging, maar de snelheid waarmee hij speelde ging ik nooit evenaren, dus hield ik het maar bij kijken. Precies zoals Stijn nu zat te spelen, zat hij ook met zijn benen over elkaar en met zijn mond maakte hij allerlei gekke bewegingen. Tot op de dag van vandaag baal ik dat ik het nooit heb gefilmd.

Herinnering

Een tijdje geleden was de buurman bezig met het verwisselen van de autobanden. Stijn hurkte naast de buurman en keek vol bewondering hoe hij dat deed.

Samen met opa Willem de fiets van Isa repareren. Hij zit er met zijn neus bovenop. Hij volgt ieder kabeltje en schroefje en zou het met gemak weer in elkaar kunnen zetten. Precies Dennis.
Dennis was ook een echte techneut. Hij schroefde computers uit elkaar en voor elektra draaide hij zijn hand ook niet om.

Alle bewegingen, interesses en blikken…precies Dennis.

Niet alleen in zijn handelingen zie ik Dennis. Hij begint ook echt steeds meer op hem te lijken. Met die korte blonde haren en de uitdrukking in zijn ogen. Alle bewegingen, interesses en blikken…precies Dennis.

Isa lijkt op mij en als we op straat lopen samen horen we regelmatig: ‘Jeetje, jullie zijn net een kopie’. Ik gun het Stijn ook zo enorm om op die manier naast zijn vader te lopen. Nu loop ik naast hem en als mensen dan iets zeggen over Isa en mij zeg ik: ‘En deze prachtige knul lijkt sprekend op zijn vader’. Dan gloeit hij van trots.