Blog Dieke | ‘Ik bleef doorhollen. Nu sta ik stil…’

Hoe langer het geleden is dat Dirk overleed, hoe meer ik me weer bewust word van mezelf. Klinkt misschien gek, maar de afgelopen jaren is het onderwerp ik behoorlijk op de achtergrond geraakt. Niet eens met opzet, maar er was gewoon geen tijd voor mezelf, of om stil te staan.

Alleen maar hollen

Vanaf het moment dat onze dochter geboren werd, 3,5 jaar geleden, was er geen sprake meer van hollen of stilstaan. Nee, het was alleen maar hollen. Ballen in de lucht houden, in m’n eentje. Niet omdat ik een man had die onwelwillend was, integendeel, hij deed erg zijn best. Maar omdat hij door de Alzheimer niet meer kon bedenken wat er binnen een gezin allemaal gedaan moet worden. Hij kon niet meer bedenken wat er op welk moment bij de vader- of partnerrol hoorde. Dus hij deed wat hij dacht dat moest of wenselijk was. Wat betekende dat ik hard moest gaan hollen.

Ik heb twee kinderen die me nodig hadden. Ik had een man die ik in zijn waarde wilde laten, maar wel bij moest blijven sturen. De gaten die hierdoor ontstonden, moest ik ook opvullen. Toch was dit allemaal geen probleem voor me. Ik heb het met liefde gedaan. Ik had het niet anders willen doen zelfs.

Keiharde nieuwe werkelijkheid

Negen maanden geleden viel de zorg voor Dirk, en de steeds meer overheersende Alzheimer ineens, weg. Er kwam een keiharde nieuwe werkelijkheid voor terug. Er kwam ook tijd voor die ik, die ik zolang niet gezien had. Ik kwam mezelf onder ogen. In de eerste maanden na het overlijden werd ik nog geleefd en dacht ik dat het allemaal best goed ging. Totdat het besef kwam dat mijn hoofd nooit stil stond. Ik was nog altijd aan het hollen.

Het moment dat ik dit realiseerde, heb ik pas op de plaats gemaakt. Terug naar de basis. Ik wilde even niet meer met andere zaken bezig zijn, behalve met thuis en ons rouwproces. Ik ben gestopt met alle activiteiten die ik erbij deed. Dat voelde goed.

Vooruit kijken

Ik kreeg ruimte om na te denken over waar ik sta en vooral waar ik naar toe wil. Zaken die iedereen normaliter bedenkt terwijl je je leven leeft. Maar als het leven overleven wordt, denk je daar niet meer aan. Althans…ik niet.

Nu is er dus weer wat tijd voor mij en kan ook ik weer vooruit kijken en plannen maken. In mijn hoofd staat het nog steeds niet stil. Het label chaos zit daar nog prima op z’n plek. Inmiddels zie ik wel, met hulp van lieve mensen om me heen, op welke gebieden ik aan mezelf kan gaan werken om te komen waar ik wil zijn. Ik heb nog een lange weg te gaan en zal onderweg vast nog weer nieuwe inzichten verwerven. Het verdriet blijft en mag er zijn, maar ik gaat vanaf nu weer een belangrijke rol spelen in mijn leven.