Blog Dieke – Aanwezig in afwezigheid

Het liep anders

We hadden afgesproken dat we samen minstens tachtig zouden worden. Maar het liep allemaal zo anders. Dirk was presentator en verslaggever voor het nieuws op de regionale radio. Al vanaf de kleuterschool wist hij dat hij journalist wilde worden. Een enorme perfectionist en zeer kritisch op zijn eigen werk, maar zeer getalenteerd. Het gevoel voor journalistiek zat in hem. En daarnaast was hij gezegend met een prachtige radiostem.

‘Humor zat verweven in onze relatie, het was altijd feest wanneer Dirk in mijn buurt was.’

Dirk was het type man wat goed gedijde bij aandacht. Hij vond het fantastisch om grote groepen mensen te vermaken. En entertainen kon hij. Hij rolde van de ene grap in de andere en nam vaak geen blad voor de mond. Hij was de bescheidenheid zelve, maar zodra de spotlights op hem gericht waren pakte hij zijn podium. Dat kon in grotere of kleine kring zijn, maar had hij de aandacht dan hield hij die vast. Mensen waren snel geboeid door zijn ‘sprankel’. Toch wist hij ook heel goed wanneer hij even een stapje terug moest doen.

Dirk was mijn soulmate. We voelden elkaar haarfijn aan. Humor zat verweven in onze relatie, het was altijd feest wanneer Dirk in mijn buurt was. We konden niet zonder elkaar.

‘Het zal toch niet…’

Het is inmiddels ruim 6 jaar geleden dat ik, net zwanger van ons eerste kind, voor het eerst dacht ‘het zal toch niet….’. Zaken gingen Dirk op een gegeven moment niet meer zo automatisch en gemakkelijk af als dat het altijd ging. Hij moest steeds meer nadenken bij wat hij deed, zijn timing werd steeds beroerder en hij leek niet meer te weten waar grenzen lagen.

Uiteindelijk volgde 3 jaar geleden het vonnis: Dirk leed aan de ziekte van Alzheimer. De ziekte die ook zijn vader op jonge leeftijd had maar waarvan we geen idee hadden dat het erfelijk zou zijn. Vanaf dat moment wisten we: we gaan nog intenser leven. Ziek zijn kon altijd nog.

‘We genoten van de kinderen en elkaar en namen de tijd om stil te staan bij wat we nog hadden en konden.’

Dus dat deden we. We genoten van de kinderen en elkaar en namen de tijd om stil te staan bij wat we nog hadden en konden. We hadden elkaar immers nu nog en niemand wist hoe lang dat zou gaan duren. Dirk was in deze jaren aanweziger dan ooit. Het leven draaide om hem, met zijn ziekte op de achtergrond. In de leuke en de minder leuke dingen, want die waren er zeker ook.

Buitenspel

Helaas nam de ziekte het afgelopen jaar definitief de overhand. Dirk verloor steeds meer van zijn vaardigheden, de ziekte zette hem letterlijk steeds meer buitenspel. Uiteindelijk heeft hij er voor gekozen om de ziekte niet zijn einde te laten bepalen, dat wilde hij zelf doen. Op 28 november 2017 overleed hij.

Ik mis hem. ‘Mijn’ Dirk. De vrolijke, vriendelijke en grappige jongen die ik 22 jaar geleden leerde kennen. De man met wie ik alles deelde, met wie ik ontzettend kon lachen en met wie ik twee prachtige kinderen heb gekregen.

In alles wat we doen is Dirk aanwezig in afwezigheid. Het is zo oorverdovend stil zonder hem. We missen hem onbeschrijfelijk. De eens zo positief aanwezige man is er niet meer. En wij moeten verder zonder hem.

Beeld: Christa Paassen