Wims dochter is vermoord: 'Hij heeft niet alleen Sanne van het leven beroofd, ook ik ben mijn leven kwijt'

Let op: dit verhaal gaat over huiselijk en seksueel geweld. Als je hier liever niet over wilt lezen, sla dit verhaal dan over.

“Sanne was echt een zeldzaam lief kind,” vertelt Wim over haar. “Maar ze werd wel een moeilijke puber.” Ze heeft het zwaar met de scheiding van haar ouders, en vindt het lastig als Wim een nieuwe relatie krijgt. “Dat greep Sanne meer aan dan ik toen doorhad.”

Op haar achttiende leert ze een man kennen. Hij is flink ouder, een politieagent. “Ik dacht: nu komt het goed met haar. Een politieagent, dat geeft toch vertrouwen.” Met gebroken stem vervolgt Wim: “Dat vertrouwen is nu compleet weg.”

Moeilijk maken

Maar in eerste instantie lijkt het inderdaad beter met Sanne te gaan. Wims band met Sanne verbetert weer, en ook die tussen Sanne en zijn vriendin Monique. “Toen wij trouwden, heeft Sanne me zelfs gezegd: ‘Sorry dat ik het je zo moeilijk heb gemaakt.’” In Wims stem klinkt door hoeveel deze woorden voor hem betekenen.

Schoonheidsspecialiste

Het is pas later – te laat – dat Wim signalen oppikt dat het helemaal niet goed gaat met Sanne. Hij ziet haar veranderen, maar weet niet hoe dat komt. “Ik was verbaasd toen ze opeens schoonheidsspecialiste wilde worden. Want Sanne was een stoere vrouw: ze reed motor, voetbalde en werkte in de bewaking.”

'Achteraf begrijp ik pas wat er aan de hand was'

“Maar ik heb altijd gezegd: als je een opleiding wilt doen, dan betaal ik dat,” stelt hij. En dus wordt Sanne schoonheidsspecialiste. “Achteraf begrijp ik pas wat er aan de hand was. Hij maakte een salon achter het huis, zodat hij Sanne de hele dag in de gaten kon houden,” vermoedt Wim.

‘Pap, het gaat niet goed’

Wel merkt hij dat er wrijvingen zijn in het huwelijk. Het is daarom geen verrassing als Sanne ineens huilend opbelt. “Pap, kom me ophalen, want het gaat niet goed.” Wim springt direct in de auto. “Ik heb mijn vrouw gezegd het logeerbed klaar te maken. We zagen het al een tijdje aankomen.”

Na een paar dagen bij Wim en Monique gaat Sanne toch terug naar huis. Al snel wordt hij opnieuw door zijn dochter gebeld. “Er is iets gebeurd,” huilt ze.

Niet in de gaten

Haar man heeft haar die ochtend seksueel misbruikt, vertelt Sanne aan haar vader. En dat is niet voor het eerst. “Het ging me zo aan het hart toen ze dat vertelde, ook omdat ik het niet doorhad.” Geëmotioneerd vervolgt hij: “Ze zei me: ‘het geeft niet dat je het niet zag papa, niemand had het in de gaten.’”

'Het geeft niet papa, niemand had het in de gaten'

“Soms denk ik wel eens: had hij haar maar fysiek mishandeld. Een blauw oog geslagen. Dan hadden we het tenminste gezien.”

Opbloeien

Deze keer keert Sanne definitief niet meer terug naar huis. Wim vindt een appartementje voor haar. Hier ziet hij zijn dochter weer opbloeien. “Sanne begon weer te leven, kon weer lachen. Sprong op de motor om vrienden te bezoeken. Deed dingen waarvan ze jarenlang verstoten was geweest. Vroeger zat er hier altijd een vriendin aan tafel, maar die vriendinnen is ze tijdens haar huwelijk allemaal kwijtgeraakt. En ik had het niet door, want bij ons kwam ze wel nog steeds op bezoek,” vertelt Wim.

Er rolt een traan over zijn wang. “Ik kreeg in die tijd eindelijk mijn meisje weer terug.”

Netvlies

Sannes ex komt regelmatig ongevraagd op haar nieuwe adres langs. “We hadden afgesproken dat ze hem niet mocht binnenlaten, en dat ze mij moest bellen als hij langskwam. Maar ze heeft niet begrepen hoe gevaarlijk hij was. En dus heeft ze hem op 8 oktober tóch binnengelaten.”

'Mijn hart is die dag met haar afgestorven'

Binnen speelt zich vervolgens een gruwelijke gebeurtenis af. Sanne wordt door haar ex vermoord. Hij pleegt daarna zelfmoord. Het is Wim die zijn dochter vindt. “Dat beeld dat ik toen gezien heb, dat raak ik nooit meer kwijt. Het staat de hele dag op mijn netvlies, bij alles wat ik doe.”

“Mijn hart is die dag met haar afgestorven,” verzucht Wim. “Wáárom moest ze dood?” Na een korte stilte vervolgt hij zacht: “Alleen omdat zij wilde scheiden, en hij niet?”

Woede

“Na haar overlijden was ik zó woest. Hij heeft Sanne moedwillig van het leven beroofd, en dat is niet te verkroppen. Met therapie is die woede langzaam verdwenen.” Wim vervolgt: “Natuurlijk ben ik boos op hem, maar met boos blijven los ik niets op. Ik maak er alleen maar mijn eigen leven moeilijker mee. Wat moet ik met die woede? Hij is er toch niet meer.”

Ook naar Sanne toe heeft hij boosheid gevoeld. “Waarom heb je me niet gewoon alles verteld meisje, dacht ik dan. Maar door met lotgenoten te praten, weet ik nu dat het bij anderen ook zo gegaan is.”

'Hij had haar compleet in zijn macht'

“Hij heeft twaalf jaar de tijd gehad om onder haar huid te kruipen. Hij zat echt op de bestuurdersstoel van haar brein,” stelt Wim. Op de laatste camerabeelden van Sanne is dat volgens hem goed zichtbaar: “Ze loopt op die beelden zo krachtig richting de sportschool. En zodra ze hem ziet, zie je het leven uit haar verdwijnen. Hij raakt haar niet aan, maar hij had haar compleet in zijn macht.” Wim slikt: “Dat vond ik moeilijk om te zien, want ze was zo’n sterke meid. Ze heeft zelfs in een tbs-kliniek gewerkt.”

Femicide

Wim en Monique zetten zich nu actief in voor femicidepreventie. (Zie kader.) En dat is soms een moeilijke strijd. “Mensen vragen of ik dat wel moet doen, want het is nog maar zo kortgeleden dat Sanne vermoord is. Maar dat is nou júist de reden dat we het doen. Het sterkt ons,” stelt Wim krachtig. “En als iedereen zijn mond dichthoudt, verandert er nooit iets. Maar ik kan andere vrouwen en hun omgeving waarschuwen.”

Waarschuwen

En die waarschuwing is enorm belangrijk. “De dader herken je niet, maar het slachtoffer wel. Als je tenminste weet waar je op moet letten. En denk niet: ik ken mijn kind zo goed, bij ons gebeurt zoiets niet. Het kan iedereen overkomen.”

'Mijn dochter kan ik niet meer redden, maar een ander hopelijk wel'

“Vroeger zei ik altijd: daar komt ons zonnetje weer thuis,” glimlacht Wim. Hij beschrijft: “Maar langzaam werd Sanne steeds stiller, keek ze hem eerst aan voor toestemming voordat ze iets zei. Toen zag ik dat niet. Nu wel.”

“Mijn dochter kan ik niet meer redden, maar een ander hopelijk wel,” zegt hij vastberaden.

Sterren kijken

Naast zijn strijd tegen femicide zijn er ook andere manieren waarop Wim zijn dochter dicht bij zich probeert te houden. Zo schrijft hij sinds de eerste dag van haar overlijden in een schrift. Soms elke dag, soms wekelijks. “Ik schrijf alsof ik met haar in gesprek ben. Natuurlijk praat ze niet terug, maar het voelt zo net alsof ik met haar doorga in mijn schrift. Dat doet me goed.”

“En ik kijk’s avonds altijd even naar de sterren daarboven.” Wim slikt. “Dan hoop ik zó dat ik haar ooit weer terug zie.”

Jack: ‘Daar zat ik dan, tegenover degene die mij het meest dierbare heeft afgenomen’

Lees ook over:

Jack: ‘Daar zat ik dan, tegenover degene die mij het meest dierbare heeft afgenomen’

Tara (21) verongelukte op Bonaire: ‘We zaten aan het kerstdiner toen de telefoon ging’

Lees ook over:

Tara (21) verongelukte op Bonaire: ‘We zaten aan het kerstdiner toen de telefoon ging’