Tara (21) verongelukte op Bonaire: ‘We zaten aan het kerstdiner toen de telefoon ging’
Berthold en Anita’s dochter Tara is voor een tussenjaar op Bonaire. Voor 2 januari 2022 plannen haar ouders een bezoek aan Tara op het eiland. Maar even daarvoor, op eerste kerstdag, worden ze gebeld met afschuwelijk nieuws.
“Tara is onze oudste dochter,” vertelt Berthold. “Degene die het voortouw moest nemen voor onze andere twee kinderen, Lars en Imme. Haar komst was voor ons een ontdekkingstocht, maar voor haar ook. Ze nam haar school en werk serieus, je hoefde er weinig achteraan te zitten. Ze was heel zelfredzaam.”
Uitdaging
“Tara ging graag buiten haar comfortzone, hield wel van een uitdaging. Zij was degene die als kind een wedstrijdje ‘wie het hoogst in de boom klimt’ deed,” lacht Anita. “Ze was ook gek op quotes, en deze past zo goed bij haar: Don’t wait for the moment, take the moment and make it perfect .” Berthold en Anita zijn dan ook niet verrast als Tara aankondigt na haar studie MBO-verpleegkunde voor een tussenjaar naar Bonaire te vertrekken, alvorens aan de nieuwe HBO-opleiding verpleegkunde te beginnen.
Laat het los
Samen met haar vriend Mees, met wie Tara al vier jaar een relatie heeft, vertrekt ze in augustus 2021 naar het eiland. Een half jaar werken in een verpleeghuis en daarna een paar maanden reizen, is het plan.
“Ze vond het spannend om te gaan,” herinnert Anita zich. “De avond voor haar vertrek zei ze dat. Mijn vader is ziek, en Tara vroeg: ‘Wat als hem iets overkomt?’ We knuffelden elkaar op de bank. ‘Laat het los en ga lekker genieten,” zei ik. “Jou of ons kan toch ook iets overkomen, dat kan altijd. Het komt goed!”
“En genieten heeft ze ook echt gedaan,” gaat Tara’s vader verder. “Ze was zo enthousiast over alles: het weer, haar collega’s, het eten. Gek op snorkelen was ze ook, elk vrij uurtje was ze in de onderwaterwereld. Ze wilde haar duikbrevet halen.”
Bezoek
Berthold en Anita willen Tara, het liefst met haar verjaardag op 21 december, verrassen door naar Bonaire af te reizen. Vanwege schoolverplichtingen van de andere kinderen in Nederland, gaat dit niet door en plannen ze hun reis naar het eiland op 2 januari 2022. Anita: “Dit was de eerste verjaardag van Tara dat ik niet bij haar was. Ze werd 21 jaar, officieel volwassen. Best gek en lastig vond ik het om zo ver bij haar vandaan te zijn .”
“Als verrassing voor Tara’s verjaardag maakten we een filmpje met allemaal foto’s van haar, van haar jeugd tot haar twintigste, met tussendoor felicitaties van vrienden en familie,” zegt Berthold met een glimlach. Mees filmt Tara’s half uur durende reactie op deze film, waarin ze in lachen uitbarst en hier en daar tranen laat. Dit filmpje van hun dochter is voor Berthold en Anita van onschatbare waarde.
Paniekerig
Vier dagen na Tara’s verjaardag, op eerste kerstdag, zitten Berthold en Anita met de familie aan het kerstdiner. Tijdens de soep gaat de telefoon. Het is Mees. Hij praat zo paniekerig dat Anita hem niet goed verstaat. Iets met een ongeluk? Anita: “’Mees, tel even tot tien,’ zei ik, wat is er aan de hand? Heeft Tara een ongeluk gehad, ligt ze in het ziekenhuis? Toen zei hij: ‘Ze is dood, ze is dood.”
“Ik weet niet meer wat ik toen deed,” zegt Anita. “Wij moesten wachten tot de politie ons zou bellen. Ik vertelde Mees dat hij Tara’s vriendinnen en tevens collega’s moest bellen, ik wilde niet dat hij nu alleen was.”
Kan niet
We hebben het vast niet goed gehoord, denken Tara’s ouders als ze wachten op het telefoontje van de politie. Het kan gewoon niet waar zijn. “Voor ons duurde het een eeuwigheid tot de politie belde,” zegt Berthold. “Uiteindelijk hebben we ze zelf gebeld.”
“De telefoon stond op speaker,” vertelt Anita. “Wij zijn de ouders van Tara, zei ik, het meisje dat een ongeluk kreeg? En het eerste wat we hoorden was: ‘Gecondoleerd met het verlies’. De grond zakte onder mijn voeten weg.”
Berthold: “We moesten erheen.”
Tussen vakantiegangers
Op tweede kerstdag vertrekken ze, samen met Lars en Imme. De tien uur durende vlucht tussen vakantiegangers valt het gezin loodzwaar. Berthold rust zijn hoofd op de hoofdsteun voor hem. “Ik huilde en Anita sloeg een arm om me heen. Een stewardess vroeg: ‘Gaat het goed? Kan ik iets voor jullie doen?’’
De stewardess schrikt als ze hoort waarom ze aan boord zijn. Al het personeel komt gedurende de vlucht langs om hen te steunen. Met een flesje wijn, en zelfs het aanbod om business class te vliegen. Als ze het vliegtuig uiteindelijk verlaten, krijgt het gezin vijf kaarsen mee. Anita: “Die waren eigenlijk voor de stewardessen, voor kerst.”
Oerkreet
Bij de ontmoeting met Mees op het vliegveld klinkt een diepe oerkreet van verdriet. Wat er precies met Tara gebeurd is, wordt langzamerhand duidelijk. “Ze vertrok ‘s ochtends vroeg naar haar werk, raakte in een slip en is tegen een boom gebotst,” zegt Anita in een adem. “Door regenval na aanhoudende droogte was de weg spekglad geworden.” In de ambulance wordt Tara tevergeefs gereanimeerd.
Geen grapjes
Een dag na hun aankomst op het eiland gaan Berthold en Anita naar het mortuarium om Tara te zien. “Ze lag er zo mooi bij,” zegt Anita met gebroken stem. “Alleen een wondje op haar kin en wat schade door de gordel. Het leek alsof ze sliep.”“Ik wilde haar wakker maken.” Bertholds stem slaat over. ”Kom nou, meid, geen grapjes, we zijn er..” Hij valt stil.
Schot in de roos
In het verzorgingstehuis waar Tara werkte is een bijeenkomst georganiseerd. “We dachten, daar staat een man of vier, maar vijftig collega’s wachtten ons op in de tuin,” vertelt Berthold, nog steeds vol ongeloof.
'Tara oordeelde nergens over'
“Ze vertelden ons over hoe Tara was. ‘Zij leerde me hoe ik mensen moest verzorgen,’ zei iemand. En ze vertelden dat ze veel meisjes uit Nederland kregen hier, maar dat Tara zich zo makkelijk aanpaste aan de cultuur. Ze oordeelde nergens over; geaardheid, afkomst, ras, het maakte haar niks uit. Daarom paste ze ook zo goed op Bonaire. Ze wilde wat teweeg brengen en zette zich in voor positieve verandering, zonder het respect voor hun normen en waarden te verliezen. Een schot in de roos.”
Anita: “Haar collega’s hadden samen met de bewoners een gedenkplek ingericht. Een groot bord met foto’s van Tara en een condoleanceboek lagen in de kapel, als een soort altaar. Daar hebben we de vijf kaarsen van de stewardessen bij gezet en aangestoken.”
Rijen dik
Tien dagen later keert het gezin met hun dochter terug naar Nederland, waar ze opnieuw overspoeld worden met medeleven. In hun afwezigheid heeft heel Nijverdal - waar het gezin woont en Anita in de huisartsenpraktijk werkt - intens met hen meegeleefd.
Vanuit het mortuarium brengen haar ouders Tara in een rouwauto naar huis, waar ze wordt opgebaard. “Iedereen was opgetrommeld om langs de route te staan met lichtjes. Honderden mensen stonden rijen dik langs de kant. Ik heb alleen maar gehuild. Het was zo bijzonder,” vertelt Anita.
Rauwe werkelijkheid
Na een periode van overweldigende belangstelling en steun voor het gezin, dringt de rauwe werkelijkheid zich aan: het leven zonder Tara. Berthold: “Ik voelde boosheid, schuldgevoelens: ik had haar niet moeten laten gaan. Ik heb verschrikkelijk veel verdriet gehad in het begin. Dat mijn hele lijf ervan schudde. Anita ook, hoor, maar bij haar kwam het pas later op gang.”
“Waar Berthold in de emotie schoot, ging ik eerst vooral regelen. Daarom loop ik iets achter in het rouwproces.” Elkaar na zo’n afschuwelijke gebeurtenis niet uit het oog verliezen, is dan ook uitdagend. “Maar het lukt,” gaat Anita verder. “We delen hetzelfde verlies: het verlies van onze dochter.”
“Gelukkig kunnen we er goed over praten,” zegt Berthold. “We zijn als gezin enorm getroffen door dit ongeval. Je wordt met de grond gelijk gemaakt. Je relatie wordt op de proef gesteld en alle levensvragen komen op je pad: wie ben ik, wat wil ik, hoe heb ik geleefd, waar wil ik naartoe? We moeten dit verlies verweven met ons nieuwe leven. Daar is tijd voor nodig.”
Tara’s verjaardag
Het is een jaar later. Vandaag zou Tara 22 jaar zijn geworden. “En wat voor jaar is het geweest,” verzucht Anita. “Voor mijn gevoel bestond ik, maar heb ik niet geleefd. Maar er is wel trots. Ik ben zo trots op Tara, op wat ze bereikt heeft, hoe geliefd ze was.” Ze is even stil. “Ik mis alles aan haar. Zelfs haar rommel en gemopper,” lacht Anita, met tranen over haar wangen.
Bijna kerst
Over een paar dagen is het kerst, Tara’s ouders kijken er als een berg tegenop. “Kerst is voor mij altijd Tara’s sterfdag,” zegt Anita. “Maar Lars en Imme zeiden laatst: ‘We hoeven toch niet de hele dag verdrietig te zijn, hè?’ Dus we gaan wat van kerst maken. We hebben een kerstboom opgezet met daarin enkele kerstballen met foto’s van Tara en ons gezin.”
“Tara was zelf dol op kerst,” gaat haar vader verder. “We mogen haar niet tekort doen door te blijven hangen in het gemis. We zoeken keihard naar lichtpuntjes, uiteindelijk gaat de hopelijk de zon weer schijnen.” Of, zoals Tara ooit zei: “Als je denkt dat het niet goed komt, komt het uiteindelijk toch wel weer goed.”
Tara21Foundation
Het verlies van Tara mag niet voor niks zijn geweest, vinden haar ouders. Hulpvaardig als Tara was, willen Berthold en Anita haar werk voortzetten. Dit doen ze met de Tara21Foundation. Alle donaties gaan naar het verpleeghuis waar Tara werkte op Bonaire en - gek als Tara was op dieren - naar organisaties voor dierenwelzijn op het eiland.
Dit verhaal is in december 2022 gepubliceerd en wordt nu opnieuw onder de aandacht gebracht.
Lees ook over:
Brams dochter Rosalie (3) overleed onverwachts in haar slaap
Lees ook over:
Als Susanne uit haar coma bijkomt, hoort ze dat haar man is overleden: 'Het heeft zeker een week geduurd voordat het tot me doordrong'
Geschreven door
Tara
