Jack: ‘Daar zat ik dan, tegenover degene die mij het meest dierbare heeft afgenomen’

9 februari 2024 · Leestijd 5 min

· ·

Als in de vroege ochtend de politie aan de deur staat, stort Jacks wereld in: zijn zoon Pascal (16) is overleden. Vermoord. “En toen moest ik mijn vrouw vertellen dat onze jongen er niet meer was.”

“De jongens waren zo gek met elkaar,” vertelt Jack over zijn zoons Pascal en Remy. “Het was echt een twee-eenheid, altijd samen.” Lachend voegt hij toe: “Het voordeel was dat als ik ze allebei kwijt was, ik er maar eentje hoefde zoeken.”

Normaal doen

Pascal is de oudste. Het lijkt altijd goed met hem te gaan, hij heeft veel vrienden en hobby’s. Tot de middelbareschooltijd aanbreekt. Al in de tweede week van de brugklas krijgen zijn ouders telefoon van de mentor: of ze even willen langskomen, want het gaat niet goed.

'Pascal voelde zich zo onbegrepen'

“Hij praatte te veel, las niet mee, maakte geen aantekeningen. En dan moest Pascal weer strafregels schrijven.” Jack zucht: “Thuis deden we dat nog eens dunnetjes over, want je hebt je op school gewoon te gedragen. ‘Doe normaal,’ zei ik hem dan.”

“Als er iets is waar ik spijt van heb, dan zijn het die woorden: doe normaal. Pascal voelde zich zo onbegrepen.”

Oordelen

Want later wordt hij gediagnostiseerd met ADHD-I. “Dat gaf ons ineens een verklaring voor zijn gedrag,” licht Jack toe. “Ik probeer dat nu ook echt aan anderen mee te geven. Oordeel niet te snel, want de dingen zijn vaak minder simpel dan we met z’n allen denken.”

In de tussentijd vindt Pascal dat begrip wel bij nieuwe vrienden, die ook allemaal hun eigen problemen hebben. Samen gebruiken ze drugs, en hij dealt af en toe ook.

Spelletjes

“Ik ben fout bezig en heb hulp nodig,” geeft een emotionele Pascal uiteindelijk aan zijn ouders toe. “Dan ga ik zorgen dat je dat weer krijgt,” belooft zijn vader hem. Samen nemen ze contact op met de jeugdpsychiater. “De zon ging vanaf toen echt weer voor Pascal schijnen.”

'De zon ging echt weer voor Pascal schijnen'

“Op de verjaardag van mijn vrouw Jolanda hebben we nog spelletjes gespeeld. Voor het eerst sinds vele maanden waren we weer echt met z’n vieren samen.”

Deurbel

Enkele dagen later gaat de deurbel. Het is half zeven ’s ochtends. “Als je dan twee agenten ziet, weet je eigenlijk al hoe laat het is,” vertelt Jack. “Op dat tijdstip komt de politie niet vertellen dat je gisteren verkeerd geparkeerd stond.”

Pascal heeft in zijn korte leven al tweemaal een suïcidepoging gedaan, dus Jack vreest dat hij dit opnieuw geprobeerd heeft. Maar niets is minder waar. Zijn zoon is door een misdrijf om het leven gebracht, waarschijnlijk na een ruzie over drugs.

Ochtendjas

“Mijn vrouw lag nog te slapen, maar werd wakker van het gepraat in de gang. In haar ochtendjas kwam ze de trap af. En toen moest ik haar zeggen dat onze jongen was overleden.” Hij slikt. “Dat moment vergeet ik nooit meer.”

Jack vervolgt: “En die klap kwam bij zijn broertje, toen dertien, ook meedogenloos hard aan.” Remy is de andere helft van zijn twee-eenheid kwijt.

Rechtszaak

Het verdriet om Pascal is enorm, maar er komt nog een emotie bij: boosheid. Het valt de familie enorm zwaar dat iemand Pascal het leven moedwillig ontnomen heeft. “Want hij wilde leven! Die laatste tijd voor zijn overlijden ging het zo goed met hem.”

'Hij wilde leven!'

Er volgt een rechtszaak, waarin Jack voor het eerst oog in oog met de moordenaar van zijn zoon staat. “Het was zo heftig om hem te zien, hij die met zijn auto meerdere keren over dat kleine lijfje van mijn zoon was heen gereden.”

Waarom?

Later zal Jack hem opnieuw onder ogen komen. Hij zit met vragen, en besluit de dader daarom na zijn veroordeling voor moord in de gevangenis te bezoeken. Waarom moest zijn zoon dood?

Deze ontmoeting is anders dan in de rechtszaal, want ze zitten deze keer op steenworp afstand van elkaar. “Ik was van tevoren zo nerveus. Daar zit je dan, tegenover degene die mij het meest dierbare heeft afgenomen.” Jack valt even stil en vervolgt dan: “Mijn kind.”

Maar het antwoord op die ene vraag blijft uit. “Ik vind dat nog steeds zo erg,” zucht hij. “Dat ik gewoon niet weet wat hem bewogen heeft dit te doen.”

Verder gaan

Hoe ga je na zo’n verlies verder? “Na Pascals dood vroegen Jolanda en ik ons allebei af wat de zin van het leven was,” vertelt Jack. Dat is voor beiden meteen duidelijk: hun andere zoon, Remy. “Voor hem moesten we doorleven, voor hem moesten we iedere dag weer opstaan. Dus dat hebben ook we gedaan.”

Praten over zelfdoding helpt en kan anoniem via www.113.nl of telefonisch op 113 of 0800-0113.